பெரியாழ்வார் திருமொழி – தாலப் பருவம்

 

மாணிக்கம் கட்டி வயிரம் இடை கட்டி
ஆணிப் பொன்னால் செய்த வண்ணச் சிறுத்தொட்டில்
பேணி உனக்குப் பிரமன் விடுதந்தான்
மாணிக் குறளனே தாலேலோ
வையம் அளந்தானே தாலேலோ (1)

உடையார் கனமணியோடு ஒண் மாதுளம்பூ
இடை விரவிக் கோத்த எழிற் தெழ்கினோடும்
விடை ஏறு காபாலி ஈசன் விடுதந்தான்
உடையாய் அழேல் அழேல் தாலேலோ
உலகம் அளந்தானே தாலேலோ (2)

என்தம்பிரானார் எழிற் திருமார்வற்குச்
சந்தம் அழகிய தாமரைத் தாளற்கு
இந்திரன் தானும் எழில் உடைக் கிண்கிணி
தந்து உவனாய் நின்றான் தாலேலோ
தாமரைக் கண்ணனே தாலேலோ (3)

சங்கின் வலம்புரியும் சேவடிக் கிண்கிணியும்
அங்கைச் சரிவளையும் நாணும் அரைத்தொடரும்
அங்கண் விசும்பில் அமரர்கள் போத்தந்தார்
செங்கண் கருமுகிலே தாலேலோ
தேவகி சிங்கமே தாலேலோ (4)

எழில் ஆர் திருமார்வுக்கு ஏற்கும் இவை என்று
அழகிய ஐம்படையும் ஆரமும் கொண்டு
வழு இல் கொடையான் வயிச்சிரவணன்
தொழுது உவனாய் நின்றான் தாலேலோ
தூமணி வண்ணனே தாலேலோ (5)

ஓதக் கடலின் ஒளிமுத்தின் ஆரமும்
சாதிப் பவளமும் சந்தச் சரிவளையும்
மா தக்க என்று வருணன் விடுதந்தான்
சோதிச் சுடர் முடியாய் தாலேலோ
சுந்தரத் தோளனே தாலேலோ (6)

கான் ஆர் நறுந்துழாய் கைசெய்த கண்ணியும்
வான் ஆர் செழுஞ்சோலைக் கற்பகத்தின் வாசிகையும்
தேன் ஆர் மலர்மேல் திருமங்கை போத்தந்தாள்
கோனே அழேல் அழேல் தாலேலோ
குடந்தைக் கிடந்தானே தாலேலோ (7)

கச்சொடு பொற்சுரிகை காம்பு கனகவளை
உச்சி மணிச்சுட்டி ஒண்தாள் நிரைப் பொற்பூ
அச்சுதனுக்கு என்று அவனியாள் போத்தந்தாள்
நச்சுமுலை உண்டாய் தாலேலோ
நாராயணா அழேல் தாலேலோ (8)

மெய் திமிரும் நானப் பொடியொடு மஞ்சளும்
செய்ய தடங்கண்ணுக்கு அஞ்சனமும் சிந்துரமும்
வெய்ய கலைப்பாகி கொண்டு உவளாய் நின்றாள்
ஐயா அழேல் அழேல் தாலேலோ
அரங்கத்து அணையானே தாலேலோ (9)

வஞ்சனையால் வந்த பேய்ச்சி முலை உண்ட
அஞ்சன வண்ணனை ஆய்ச்சி தாலாட்டிய
செஞ்சொல் மறையவர் சேர் புதுவைப் பட்டன் சொல்
எஞ்சாமை வல்லவர்க்கு இல்லை இடர்தானே (10)

 

முதல் ஆயிரம் – பெரியாழ்வார் திருமொழி
கண்ணனது திருமேனியழகு

சீதக் கடலுள் அமுது அன்ன தேவகி
கோதைக் குழலாள் அசோதைக்குப் போத்தந்த
பேதைக் குழவி பிடித்துச் சுவைத்து உண்ணும்
பாதக் கமலங்கள் காணீரே
பவள வாயீர் வந்து காணீரே

முத்தும் மணியும் வயிரமும் நன்பொன்னும்
தத்திப் பதித்துத் தலைப்பெய்தாற் போல் எங்கும்
பத்து விரலும் மணிவண்ணன் பாதங்கள்
ஒத்திட்டு இருந்தவா காணீரே
ஒண்ணுதலீர் வந்து காணீரே

பணைத்தோள் இள ஆய்ச்சி பால் பாய்ந்த கொங்கை
அணைத்து ஆர உண்டு கிடந்த இப் பிள்ளை
இணைக்காலில் வெள்ளித் தளை நின்று இலங்கும்
கணைக்கால் இருந்தவா காணீரே
காரிகையீர் வந்து காணீரே

உழந்தாள் நறுநெய் ஒரோர் தடா உண்ண
இழந்தாள் எரிவினால் ஈர்த்து எழில் மத்தின்
பழந்தாம்பால் ஓச்ச பயத்தால் தவழ்ந்தான்
முழந்தாள் இருந்தவா காணீரே
முகிழ்முலையீர் வந்து காணீரே

பிறங்கிய பேய்ச்சி முலை சுவைத்து உண்டிட்டு
உறங்குவான் போலே கிடந்த இப்பிள்ளை
மறம் கொள் இரணியன் மார்வை முன் கீண்டான்
குறங்குகளை வந்து காணீரே
குவிமுலையீர் வந்து காணீரே

மத்தக் களிற்று வசுதேவர் தம்முடைச்
சித்தம் பிரியாத தேவகிதன் வயிற்றில்
அத்தத்தின் பத்தாம் நாள் தோன்றிய அச்சுதன்
முத்தம் இருந்தவா காணீரே
முகிழ்நகையீர் வந்து காணீரே

இருங்கை மதகளிறு ஈர்க்கின்றவனைப்
பருங்கிப் பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன்
நெருங்கு பவளமும் நேர்நாணும் முத்தும்
மருங்கும் இருந்தவா காணீரே
வாணுதலீர் வந்து காணீரே

29 வந்த மதலைக் குழாத்தை வலிசெய்து
தந்தக் களிறு போல் தானே விளையாடும்
நந்தன் மதலைக்கு நன்றும் அழகிய
உந்தி இருந்தவா காணீரே
ஒளியிழையீர் வந்து காணீரே

அதிருங் கடல்நிற வண்ணனை ஆய்ச்சி
மதுரமுலை ஊட்டி வஞ்சித்து வைத்துப்
பதறப் படாமே பழந் தாம்பால் ஆர்த்த
உதரம் இருந்தவா காணீரே
ஒளிவளையீர் வந்து காணீரே

பெரு மா உரலிற் பிணிப்புண்டு இருந்து அங்கு
இரு மா மருதம் இறுத்த இப் பிள்ளை
குரு மா மணிப்பூண் குலாவித் திகழும்
திருமார்வு இருந்தவா காணீரே
சேயிழையீர் வந்து காணீரே

32 நாள்கள் ஓர் நாலைந்து திங்கள் அளவிலே
தாளை நிமிர்த்துச் சகடத்தைச் சாடிப்போய்
வாள் கொள் வளைஎயிற்று ஆருயிர் வவ்வினான்
தோள்கள் இருந்தவா காணீரே
சுரிகுழலீர் வந்து காணீரே

மைத் தடங்கண்ணி யசோதை வளர்க்கின்ற
செய்த்தலை நீல நிறத்துச் சிறுப்பிள்ளை
நெய்த்தலை நேமியும் சங்கும் நிலாவிய
கைத்தலங்கள் வந்து காணீரே
கனங்குழையீர் வந்து காணீரே

வண்டு அமர் பூங்குழல் ஆய்ச்சி மகனாகக்
கொண்டு வளர்க்கின்ற கோவலக் குட்டற்கு
அண்டமும் நாடும் அடங்க விழுங்கிய
கண்டம் இருந்தவா காணீரே
காரிகையீர் வந்து காணீரே

எம் தொண்டை வாய்ச் சிங்கம் வா என்று எடுத்துக்கொண்டு
அந் தொண்டை வாய் அமுது ஆதரித்து ஆய்ச்சியர்
தம் தொண்டை வாயால் தருக்கிப் பருகும் இச்
செந் தொண்டை வாய் வந்து காணீரே
சேயிழையீர் வந்து காணீரே

நோக்கி யசோதை நுணுக்கிய மஞ்சளால்
நாக்கு வழித்து நீராட்டும் இந் நம்பிக்கு
வாக்கும் நயனமும் வாயும் முறுவலும்
மூக்கும் இருந்தவா காணீரே
மொய்குழலீர் வந்து காணீரே

விண் கொள் அமரர்கள் வேதனை தீர முன்
மண் கொள் வசுதேவர்தம் மகனாய் வந்து
திண் கொள் அசுரரைத் தேய வளர்கின்றான்
கண்கள் இருந்தவா காணீரே
கனவளையீர் வந்து காணீரே

பருவம் நிரம்பாமே பாரெல்லாம் உய்யத்
திருவின் வடிவு ஒக்கும் தேவகி பெற்ற
உருவு கரிய ஒளி மணிவண்ணன்
புருவம் இருந்தவா காணீரே
பூண்முலையீர் வந்து காணீரே

மண்ணும் மலையும் கடலும் உலகு ஏழும்
உண்ணுந் திறத்து மகிழ்ந்து உண்ணும் பிள்ளைக்கு
வண்ணம் எழில்கொள் மகரக்குழை இவை
திண்ணம் இருந்தவா காணீரே
சேயிழையீர் வந்து காணீரே

முற்றிலும் தூதையும் முன்கைமேல் பூவையும்
சிற்றில் இழைத்துத் திரிதருவோர்களைப்
பற்றிப் பறித்துக்கொண்டு ஓடும் பரமன்தன்
நெற்றி இருந்தவா காணீரே
நேரிழையீர் வந்து காணீரே

அழகிய பைம்பொன்னின் கோல் அங்கைக் கொண்டு
கழல்கள் சதங்கை கலந்து எங்கும் ஆர்ப்ப
மழ கன்றினங்கள் மறித்துத் திரிவான்
குழல்கள் இருந்தவா காணீரே
குவிமுலையீர் வந்து காணீரே

சுருப்பார் குழலி யசோதை முன் சொன்ன
திருப் பாதகேசத்தைத் தென்புதுவைப் பட்டன்
விருப்பால் உரைத்த இருபதோடு ஒன்றும்
உரைப்பார் போய் வைகுந்தத்து ஒன்றியிருப்பரே

 1. மானம் மிகு தருமத்தின் வழி நின்று வாய்மையினில் 
 ஊனமில் சீர்ப் பெரு வணிகர் குடி துவன்றி ஓங்கு பதி 
 கூனல் வளை திரை சுமந்து கொண்டு ஏறி மண்டு கழிக் 
 கானல் மிசை உலவு வளம் பெருகு திருக் காரைக்கால் 

 2. வங்க மலி கடல் காரைக்காலின் கண் வாழ் வணிகர் 
 தங்கள் குலத் தலைவனார் தனதத்தனார் தவத்தால் 
 அங்கு அவர் பால் திரு மடந்தை அவதரித்தாள் என வந்து 
 பொங்கிய பேர் அழகு மிகப் புனிதவதியார் பிறந்தார் 

 3. வணிகர் பெரும் குலம் விளங்க வந்து பிறந்து அருளியபின் 
 அணி கிளர் மெல் அடி தளர்வுற்று அசையும் நடைப் பருவத்தே 
 பணி அணிவார் கழற்கு அடிமை பழகி பாங்கு பெறத் 
 தணிவில் பெரு மனக் காதல் ததும்ப வரும் மொழி பயின்றார் 

 4. பல் பெரு நற்கிளை உவப்பப் பயில் பருவச் சிறப்பு எல்லாம் 
 செல்வ மிகு தந்தையார் திருப் பெருகும் செயல் புரிய 
 மல்கு பெரும் பாராட்டின் வளர்கின்றார் விடையவர் பால் 
 அல்கிய அன்புடன் அழகின் கொழுந்து எழுவது என வளர்வார் 

 5. வண்டல் பயில்வன எல்லாம் வளர் மதியம் புனைந்த சடை 
 அண்டர் பிரான் திரு வார்த்தை அணைய வருவன பயின்று 
 தொண்டர் வரில் தொழுது தாதியர் போற்றத் துணை முலைகள் 
 கொண்ட நுசுப்பு ஒதுங்கு பதக் கொள்கையினில் குறுகினார் 

 6. நல்லவென உறுப்பு நூலவர் உரைக்கும் நலம் நிரம்பி 
 மல்கு பெரு வனப்பு மீக் கூர வரு மாட்சியினால் 
 இல்லிகவாப் பருவத்தில் இவர்கள் மரபினுக்கு ஏற்கும் 
 தொல் குலத்து வணிகர் மகன் பேசுதற்குத் தொடங்குவார் 

 7. நீடிய சீர்க் கடல் நாகை நிதிபதி என்று உலகின் கண் 
 பாடு பெறு புகழ் வணிகன் பயந்த குல மைந்தனுக்குத் 
 தேடவரும் திருமரபில் சேயிழையை மகன் பேச 
 மாட மலி காரைக்கால் வள நகரில் வரவிட்டார் 

 8. வந்த மூது அறிவோர்கள் மணம் குறித்த மனை புகுந்து 
 தந்தையாம் தனதத்தன் தனை நேர்ந்து நீ பயந்த 
 பைந் தொடியை நிதிபதி மைந்தன் பரம தத்தனுக்கு 
 முந்தை மரபினுக்கு ஏற்கும் முறைமை மணம் புரிக என்றார் 

 9. மற்று அவனும் முறைமையினால் மணம் இசைந்து 				செலவு இடச்சென்று 
 உற்றவர்கள் உரை கேட்ட நிதிபதியும் உயர் சிறப்புப் 
 பெற்றனன் போல் உவந்து தனிப் பெரு மகட்குத் திருமலியும் 
 சுற்றம் உடன் களி கூர்ந்து வதுவை வினைத் தொழில் பூண்டான் 

 10. மணம் இசைந்த நாள் ஓலை செலவிட்டு மங்கல நாள் 
 அணைய வதுவைத் தொழில்கள் ஆன எலாம் அமைவித்தே 
 இணர் அலங்கல் மைந்தனையும் மண அணியின் எழில் விளக்கி 
 பணை முரசம் எழுந்து ஆர்ப்பக் காரைக்கால் பதி புகுந்தார் 

 11. அளி மிடை ஆர்த்த தன தத்தன் அணி மாடத்துள் புகுந்து 
 தெளிதரு நூல் விதி வழியே செயல் முறைமை செய்து அமைத்துத் 
 தளிர் அடி மென் நகை மயிலைத் தாது அவிழ் தார்க் காளைக்குக் 
 களி மகிழ் சுற்றம் போற்றக் கலியாணம் செய்தார்கள் 	 

 12. மங்கல மா மண வினைகள் முடித்து இயல்பின் வைகு நாள் 	 
 தங்கள் குடிக்கு அரும் புதல்வி ஆதலினால் தன தத்தன் 
 பொங்கொலி நீர் நாகையினில் போகாமே கணவன் உடன் 	 
 அங்கண் அமர்ந்து இனிது இருக்க அணி மாடம் மருங்கு அமைத்தான் 

 13. மகள் கொடையின் மகிழ் சிறக்கும் வரம்பில் தனம் 				கொடுத்து அதன்பின் 
 நிகர்ப்பு அரிய பெரும் சிறப்பில் நிதிபதி தன் குல மகனும் 
 தகைப்பில் பெரும் காதலினால் தங்கு மனை வளம் பெருக்கி 	 
 மிகப் புரியும் கொள்கையினில் மேம் படுதல் மேவினான் 	 

 14.  ஆங்கு அவன் தன் இல்வாழ்க்கை அரும் துணையாய் அமர்கின்ற 	 
 பூங்குழலார் அவர் தாமும் பொரு விடையார் திருவடிக் கீழ் 
 ஓங்கிய அன்புறு காதல் ஒழிவு இன்றி மிகப் பெருகப் 
 பாங்கில் வரும் மனை அறத்தின் பண்பு வழாமையில் பயில்வார் 

 15. நம்பர் அடியார் அணைந்தால் நல்ல திரு அமுது அளித்தும் 
 செம்பொன்னும் நவ மணியும் செழுந் துகிலும் முதலான 
 தம் பரிவினால் அவர்க்குத் தகுதியின் வேண்டுவ கொடுத்தும் 
 உம்பர் பிரான் திருவடிக் கீழ் உணர்வு மிக ஒழுகு நாள் 

 16. பாங்குடைய நெறியின் கண் பயில் பரம தத்தனுக்கு 
 மாங்கனிகள் ஓரிரண்டு வந்து அணைந்தார் சிலர் கொடுப்ப 
 ஆங்கு அவை தான் முன் வாங்கி அவர் வேண்டும் குறை அளித்தே 
 ஈங்கு இவற்றை இல்லத்துக்கு கொடுக்க என இயம்பினான் 

 17. கணவன் தான் வர விடுத்த கனி இரண்டும் கைக் கொண்டு 
 மணம் மலியும் மலர்க் கூந்தல் மாதரார் வைத்து அதற்பின் 
 பண அரவம் புனைந்து அருளும் பரமனார் திருத் தொண்டர் 
 உணவின் மிகு வேட்கை யினால் ஒருவர் மனையுள் புகுந்தார் 

 18. வேதங்கள் மொழிந்த பிரான் மெய்த் தொண்டர் நிலை கண்டு 	 
 நாதன் தன் அடியாரைப் பசி தீர்ப்பேன் என நண்ணிப் 	 
 பாதங்கள் விளக்க நீர் முன் அளித்துப் பரிகலம் வைத்து 
 ஏதம் தீர் நல் விருந்தாம் இன் அடிசில் ஊட்டுவார் 

 19. கறி அமுதம் அங்கு உதவாதே திரு அமுது கை கூட 
 வெறி மலர் மேல் திரு அனையார் விடையவன் தன் அடியாரே 
 பெறல் அரிய விருந்தானால் பேறு இதன் மேல் இல்லை எனும் 	 
 அறிவினராய் அவர் அமுது செய்வதனுக்கு ஆதரிப்பார் 	 

 20. இல்லாளன் வைக்க எனத்தம் பக்கல் முன் இருந்த 
 நல்ல நறு மாங்கனிகள் இரண்டினில் ஒன்றைக் கொண்டு 	 
 வல் விரைந்து வந்து அணைந்து படைத்து மனம் மகிழ்ச்சியினால் 
 அல்லல் தீர்ப்பவர் அடியார் தமை அமுது செய்வித்தார் 

 21. மூப்புறும் அத் தளர்வாலும் முதிர்ந்து முடுகிய வேட்கைத் 
 தீப் பசியின் நிலையாலும் அயர்ந்து அணைந்த திருத் தொண்டர் 
 வாய்ப்புறு மென் சுவை அடிசில் மாங்கனியோடு இனிது அருந்திப் 
 பூப்பயில் மென் குழல் மடவார் செயல் உவந்து போயினார் 

 22. மற்றவர் தாம் போயின பின் மனைப் பதி ஆகிய வணிகன் 
 உற்ற பெரும் பகலின் கண் ஓங்கிய பேர் இல் எய்திப் 
 பொற்புற முன் நீர் ஆடிப் புகுந்து அடிசில் புரிந்து அயிலக் 	 
 கற்புடைய மடவாரும் கடப் பாட்டில் ஊட்டுவார் 

 23. இன் அடிசில் கறிகள் உடன் எய்தும் முறை இட்டு அதன்பின் 	 
 மன்னிய சீர்க் கணவன் தான் மனை இடை முன் வைப்பித்த 
 நல் மதுர மாங்கனியில் இருந்த அதனை நறும் கூந்தல் 
 அன்ன மனையார் தாமும் கொடு வந்து கலத்து அளித்தார் 

 24. மனைவியார் தாம் படைத்த மதுரம் மிக வாய்த்த கனி 
 தனை நுகர்ந்த இனிய சுவை ஆராமை தார் வணிகன் 
 இனையது ஒரு பழம் இன்னும் உளது அதனை இடுக என 
 அனையது தாம் கொண்டு வர அணைவார் போல் அங்கு அகன்றார் 

 25. அம் மருங்கு நின்று அயர்வார் அரும் கனிக்கு 				அங்கு என்செய்வார் 
 மெய்ம் மறந்து நினைந்து உற்ற இடத்து உதவும் விடையவர் தான் 
 தம் மனம் கொண்டு உணர்தலுமே அவர் அருளால் தாழ் குழலார் 
 கைம் மருங்கு வந்து இருந்தது அதிமதுரக் கனி ஒன்று 

 26. மற்றதனைக் கொடு வந்து மகிழ்ந்து இடலும் அயின்று அதனில் 	 
 உற்ற சுவை அமுதினும் மேல் பட உளதாயிட இது தான் 
 முன் தரு மாங் கனி அன்று மூவுலகில் பெறர்க்கு அரிதால் 	 
 பெற்றது வேறு எங்கு என்று பெய் வளையார் தமைக் கேட்டான் 	 

 27. அவ்வுரை கேட்டலும் மடவார் அருள் உடையார் அளித்து அருளும் 
 செவ்விய பேர் அருள் விளம்பும் திறம் அன்று என்று உரை செய்யார் 	 
 கை வரு கற்புடை நெறியால் கணவன் உரை காவாமை 
 மெய் வழி அன்று என விளம்பல் விட மாட்டார் விதிர்ப்பு உறுவார் 

 28.  செய்த படி சொல்லுவதே கடன் என்னும் சீலத்தார் 	 
 மை தழையும் கண்டர் சேவடிகள் மனத்து உற வணங்கி 	 
 எய்தவரும் கனி அளித்தார் யார் என்னும் கணவனுக்கு 
 மொய் தரு பூங்குழல் மடவார் புகுந்தபடி தனை மொழிந்தார் 

 29.  ஈசன் அருள் எனக் கேட்ட இல் இறைவன் அது தெளியான் 
 வாச மலர்த் திரு அனையார் தமை நோக்கி மற்று இது தான் 
 தேசுடைய சடைப் பெருமான் திருவருளேல் இன்னமும் ஓர் 
 ஆசில் கனி அவன் அருளால் அழைத்து அளிப்பாய் என மொழிந்தான் 

 30. பாங்கு அன்று மனைவியார் பணி அணிவார் தமைப் பரவி 
 ஈங்கு இது அளித்து அருளீரேல் என் உரை பொய்யாம் என்ன 
 மாங்கனி ஒன்று அருளால் வந்து எய்துதலும் மற்று அதனை 
 ஆங்கு அவன் கைக் கொடுதலுமே அதிசயித்து வாங்கினான் 

 31. வணிகனும் தன் கைப் புக்க மாங்கனி பின்னைக் காணான் 	 
 தணிவரும் பயம் மேற்கொள்ள உள்ளமும் தடுமாறு எய்தி 
 அணி சூழல் அவரை வேறு ஓர் அணங்கு எனக் கருதி நீங்கும் 	 
 துணிவு கொண்டு எவர்க்கும் சொல்லான் தொடர்வின்றி ஒழுகு நாளில் 	 

 32. விடுவதே எண்ணம் ஆக மேவிய முயற்சி செய்வான் 
 படுதிரைப் பரவை மீது படர் கலம் கொண்டு போகி 	 
 நெடு நிதி கொண்வேன் என்ன நிரந்தபல் கிளைஞர் ஆகும் 	 
 வடுவில் சீர் வணிக மாக்கள் மரக்கலம் சமைப்பித்தார்கள் 	 

 33. கலஞ் சமைத்து அதற்கு வேண்டும் கம்மியர் உடனே செல்லும் 
 புலங்களில் விரும்பு பண்டம் பொருந்துவ நிரம்ப ஏற்றி 
 சலம் தரு கடவுள் போற்றித் தலைமையாம் நாய்கன் தானும் 
 நலம் தரு நாளில் ஏறி நளிர் திரைக் கடல் மேல் போனான் 

 34. கடல் மிசை வங்கம் ஓட்டிக் கருதிய தேயம் தன்னில் 
 அடை உறச் சென்று சேர்ந்து அங்கு அளவில் பல் வளங்கள் முற்றி 
 இடை சில நாட்கள் நீங்க மீண்டும் அக் கலத்தில் ஏறிப் 	 
 படர் புனல் கன்னி நாட்டோர் பட்டினம் மருங்கு சேர்ந்தான் 	 

 35. அப் பதி தன்னில் ஏறி அலகில் பல் பொருள்கள் ஆக்கும் 
 ஒப்பில் மா நிதியம் எல்லாம் ஒருவழிப் பெருக உய்த்து 
 மெய்ப் புகழ் விளங்கும் அவ்வூர் விரும்பவோர் வணிகன் பெற்ற 
 செப்பருங் கன்னி தன்னைத் திருமலி வதுவை செய்தான் 

 36. பெறல் அரும் திருவினாளைப் பெரு மணம் புணர்ந்து முன்னை 
 அறல் இயல் நறும் மென் கூந்தல் அணங்கனார் திறத்தில் அற்றம் 
 புறம் ஒரு வெளி உறாமல் பொதிந்த சிந்தனையின் ஓடு 
 முறைமையின் வழாமை வைகி முகம் மலர்ந்து ஒழுகும் நாளில் 

 37. முருகலர் சோலை மூதூர் அதன் முதல் வணிகரோடும் 	 
 இரு நிதிக் கிழவன் எய்திய திருவின் மிக்குப் 	 
 பொரு கடல் கலங்கள் போக்கும் புகழினான் மனைவி தன்பால் 
 பெருகொளி விளக்குப் போல் ஓர் பெண்கொடி அரிதில் பெற்றான் 

 38. மட மகள் தன்னைப் பெற்று மங்கலம் பேணித் தான் முன்பு 
 உடன் உறைவு அஞ்சி நீத்த ஒரு பெரு மனைவி யாரைத் 
 தொடர் அற நினைந்து தெய்வத் தொழு குலம் என்றே கொண்டு 
 கடன் அமைத்தவர் தம் நாமம் காதல் செய் மகவை இட்டான் 

 39. இந்நிலை இவன் இங்கு எய்தி இருந்தனன் இப்பால் நீடும் 
 கன்னி மா மதில் சூழ் மாடக் காரைக்கால் வணிகன் ஆன 
 தன் நிகர் கடந்த செல்வத் தனதத்தன் மகளார் தாமும் 
 மன்னிய கற்பினோடு மனை அறம் புரிந்து வைக 

 40. விளை வளம் பெருக்க வங்கம் மீது போம் பரம தத்தன் 
 வளர் புகழ்ப் பாண்டி நாட்டு ஓர் மா நகர் தன்னில் மன்னி 
 அளவில் மா நிதியம் ஆக்கி அமர்ந்து இனிது இருந்தான் என்று 
 கிளர் ஒளி மணிக் கொம்பு அன்னார் கிளைஞர் தாம் 				கேட்டார் அன்றே 

 41. அம் மொழி கேட்ட போதே அணங்கனார் சுற்றத்தாரும் 
 தம் உறு கிளைஞர்ப் போக்கி அவன் நிலை தாமும் கேட்டு 
 மம்மர் கொள் மனத்தர் ஆகி மற்றவன் இருந்த பாங்கர் 
 கொம்மை வெம் முலையின் ஆளை கொண்டு போய் விடுவது என்றார் 

 42. மா மணிச் சிவிகை தன்னில் மட நடை மயில் அன்னாரைத் 
 தாமரைத் தவிசில் வைகும் தனித் திரு என்ன ஏற்றிக் 
 காமரு கழனி வீழ்த்துக் காதல் செய் சுற்றத்தாரும் 
 தே மொழியவரும் சூழச் சேண் இடைக் கழிந்து சென்றார் 

 43. சில பகல் கடந்து சென்று செம் தமிழ்த் திருநாடு எய்தி 
 மலர் புகழ்ப் பரம தத்தன் மா நகர் மருங்கு வந்து 
 குல முதல் மனைவியாரைக் கொண்டு வந்து அணைந்த தன்மை 
 தொலைவில் சீர்க் கணவனார்க்குச் சொல்லி முன் செல்ல விட்டார் 

 44. வந்தவர் அணைந்த மாற்றம் கேட்டலும் வணிகன் தானும் 
 சிந்தையில் அச்சம் எய்திச் செழு மணம் பின்பு செய்த 
 பைந் தொடி தனையும் கொண்டு பயந்த பெண் மகவின் ஒடு 
 முந்துறச் செல்வேன் என்று மொய் குழல் அவர் பால் வந்தான் 

 45. தானும் அம் மனைவி யோடும் தளிர் நடை மகவி னோடும் 
 மான் இனம் பிணை போல் நின்ற மனைவியார் அடியில் தாழ்ந்தே 
 யான் உமது அருளால் வாழ்வேன் இவ் இளம் குழவி தானும் 	 
 பான்மையால் உமது நாமம் என்று முன் பணிந்து வீழ்ந்தான் 

 46. கணவன் தான் வணங்கக் கண்ட காமர் பூங்கொடியனாரும் 
 அணைவுறும் சுற்றத்தார் பால் அச்ச மோடு ஒதுங்கி நிற்ப 
 உணர்வுறு கிளைஞர் வெள்கி உன் திரு மனைவி தன்னை 
 மணம் மலி தாரினாய் நீ வணங்குவது என் கொல் என்றார் 

 47. மற்றவர் தம்மை நோக்கி மானுடம் இவர் தாம் அல்லர் 
 நற் பெரும் தெய்வம் ஆதல் நான் அறிந்து அகன்ற பின்பு 
 பெற்ற இம் மகவு தன்னைப் பேர் இட்டேன் ஆதலாலே 
 பொற்பதம் பணிந்தேன் நீரும் போற்றுதல் செய்மின் என்றான் 

 48. என்றலும் சுற்றத்தாரும் இது என் கொல் என்று நின்றார் 	 
 மன்றலங் குழலினாரும் வணிகன் வாய் மாற்றம் கேளாக் 
 கொன்றை வார் சடையினார் தம் குரை கழல் போற்றிச் சிந்தை 
 ஒன்றிய நோக்கில் மிக்க உணர்வு கொண்டு உரை செய்கின்றார் 

 49.  ஈங்கு இவன் குறித்த கொள்கை இது இனி இவனுக்கு ஆகத் 
 தாங்கிய வனப்பு நின்ற தசைப் பொதி கழித்து இங்கு உன் பால் 	 
 ஆங்கு நின் தாள்கள் போற்றும் பேய் வடிவு அடியேனுக்குப் 	 
 பாங்குற வேண்டும் என்று பரமர் தாள் பரவி நின்றார் 

 50.  ஆன அப்பொழுது மன்றுள் ஆடுவார் அருளினாலே 
 மேனெறி உணர்வு கூர வேண்டிற்றே பெறுவார் மெய்யில் 
 ஊன் அடை வனப்பை எல்லாம் உதறி எற்பு உடம்பே ஆக 
 வானமும் மண்ணும் எல்லாம் வணங்கும் பேய் வடிவம் ஆனார் 

 51. மலர் மழை பொழிந்தது எங்கும் வான துந்துபியின் நாதம் 
 உலகெலாம் நிறைந்து விம்ம உம்பரும் முனிவர் தாமும் 
 குலவினர் கணங்கள் எல்லாம் குணலை இட்டன முன் நின்ற 
 தொலைவில் பல் சுற்றத்தாரும் தொழுது அஞ்சி அகன்று போனார் 

 52. உற் பவித்து எழுந்த ஞானத்து ஒருமையின் உமை கோன் தன்னை 
 அற் புதத் திரு அந்தாதி அப்பொழுது அருளிச் செய்வார் 
 பொற்புடைச் செய்ய பாத புண்ட ரீகங்கள் போற்றும் 
 நற் கணத்தினில் ஒன்று ஆனேன் நான் என்று நயந்து பாடி 

 53.  ஆய்ந்த சீர் இரட்டை மாலை அந்தாதி எடுத்துப் பாடி 
 ஏய்ந்த பேர் உணர்வு பொங்க எயில் ஒரு மூன்றும் முன்னாள் 
 காய்ந்தவர் இருந்த வெள்ளிக் கைலை மால் வரையை நண்ண 
 வாய்ந்த பேர் அருள் முன் கூற வழி படும் வழியால் வந்தார் 

 54. கண்டவர் வியப்புற்று அஞ்சிக் கை அகன்று ஓடுவார்கள் 
 கொண்டது ஓர் வேடத் தன்மை உள்ளவாறு கூறக் கேட்டே 
 அண்ட நாயகனாரென்னை அறிவரேல் அறியா வாய்மை 
 எண் திசை மக்களுக்கு யான் எவ்வுருவாய் என் என்பார் 

 55. வட திசை தேசம் எல்லாம் மனத்தினும் கடிது சென்று 
 தொடை அவிழ் இதழி மாலைச் சூல பாணியனார் மேவும் 
 படர் ஒளிக் கைலை வெற்பின் பாங்கு அணைந்து ஆங்குக் காலின் 
 நடையினைத் தவிர்த்து பார் மேல் தலையினால் நடந்து சென்றார் 

 56. தலையினால் நடந்து சென்று சங்கரன் இருந்த வெள்ளி 
 மலையின் மேல் ஏறும் போது மகிழ்ச்சியால் அன்பு பொங்கக் 
 கலை இளம் திங்கள் கண்ணிக் கண் நுதல் ஒரு பாகத்துச் 	 
 சிலை நுதல் இமய வல்லி திருக் கண் நோக்குற்றது அன்றே 

 57. அம்பிகையின் திருவுள்ளத்தின் அதிசயித்து அருளித் தாழ்ந்து 
 தம் பெருமானை நோக்கித் தலையினால் நடந்து இங்கு ஏறும் 
 எம் பெருமான் ஓர் எற்பின் யாக்கை அன்பு என்னே என்ன 
 நம் பெரு மாட்டிக்கு அங்கு நாயகன் அருளிச் செய்வான் 

 58.  வரும் இவன் நம்மைப் பேணும் அம்மை காண் 				உமையே மற்று
 இப்பெருமை சேர் வடிவம் வேண்டிப் பெற்றனள் என்று பின்றை 	 
 பெருகு வந்து அணைய நோக்கி அம்மையே என்னும் செம்மை 
 ஒரு மொழி உலகம் எல்லாம் உய்யவே அருளிச் செய்தார் 

 59. அங்கணன் அம்மையே என்று அருள் செய அப்பா என்று 	 
 பங்கயச் செம் பொன் பாதம் பணீந்து வீழ்ந்து எழுந்தார் தம்மைச் 	 
 சங்க வெண் குழையினாரும் தாம் எதிர் நோக்கி நம்பால் 	 
 இங்கு வேண்டுவது என் என்ன இறைஞ்சி நின்று இயம்பு கின்றார் 	 

 60. இறவாத இன்ப அன்பு வேண்டிப் பின் வேண்டு கின்றார் 	 
 பிறவாமை வேண்டும் மீண்டும் பிறப்பு உண்டேல் உன்னை என்றும் 	 
 மறவாமை வேண்டும் இன்னும் வேண்டும் நான் மகிழ்ந்து பாடி 	 
 அறவா நீ ஆடும் போது உன் அடியின் கீழ் இருக்க என்றார் 	 

 61. கூடு மாறு அருள் கொடுத்துக் குலவு தென் திசையில் என்றும் 
 நீடு வாழ் பழன மூதூர் நிலவிய ஆலம் காட்டில் 	 
 ஆடும் மா நடமும் நீ கண்டு ஆனந்தம் சேர்ந்து எப்போதும் 	 
 பாடுவாய் நம்மை பரவுவார் பற்றாய் நின்றான் 	 

 62. அப் பரிசு அருளப் பெற்ற அம்மையும் செம்மை வேத 	 
 மெய்ப் பொருள் ஆனார் தம்மை விடை கொண்டு வணங்கிப் போந்து 	 
 செப்பரும் பெருமை அன்பால் திகழ் திரு ஆலம் காடாம் 	 
 நற் பதி தலையினாலே நடந்து புக்கு அடைந்தார் அன்றே 	 

 63.  ஆலங்காடு அதனில் அண்டமுற நிமிர்ந்து ஆடுகின்ற 	 
 கோலம் காண் பொழுது கொங்கை திரங்கி என்று எடுத்து அங்கு 	 
 மூலம் காண்பரியார் தம்மை மூத்த நல் பதிகம் பாடி 	 
 ஞாலம் காதலித்துப் போற்றும் நடம் போற்றி நண்ணும் நாளில் 	 

 64. மட்டவிழ் கொன்றையினார் தம் திருக்கூத்து முன் வணங்கும் 	 
 இட்ட மிகு பெருங் காதல் எழுந்து ஓங்க வியப்பு எய்தி 	 
 எட்டி இலவம் மீகை என எடுத்துத் திருப் பதிகம் 	 
 கொட்ட முழவம் குழகன் ஆடும் எனப் பாடினார் 	 

 65. மடுத்த புனல் வேணியினார் அம்மை என மதுர மொழி 
 கொடுத்து அருளப் பெற்றாரைக் குலவிய தாண்டவத்தில் அவர் 
 எடுத்து அருளும் சேவடிக் கீழ் என்றும் இருக்கின்றாரை 	 
 அடுத்த பெரும் சீர் பரவல் ஆர் அளவாயினது அம்மா 	 

 66.  ஆதியோடு அந்தம் இல்லான் அருள் நடம் ஆடும் போது 	 
 கீதம் முன் பாடும் அம்மை கிளர் ஒளி மலர்த்தாள் போற்றிச் 
 சீத நீர் வயல் சூழ் திங்களூரில் அப்பூதியாராம் 	 
 போத மா முனிவர் செய்த திருத் தொண்டு புகலல் உற்றேன்

650. மேவலர் புரங்கள் செற்ற   விடையவர் வேத வாய்மைக்
காவலர் திருக்கா ளத்திக் கண்ணப்பர் திருநா டென்பர்
நாவலர் புகழ்ந்து போற்றும் நல்வளம் பெருகி நின்ற
பூவலர் வாவி சோலை  சூழ்ந்தபொத் தப்பி நாடு.

651. இத்திரு நாடு தன்னில் இவர்திருப் பதியா தென்னில்
நித்தில அருவிச் சாரல் நீள்வரை சூழ்ந்த பாங்கர்
மத்தவெங் களிற்றுக் கோட்டு வன்றொடர் வேலி கோலி
ஒத்தபே ரரணஞ் சூழ்ந்த முதுபதி உடுப்பூர் ஆகும்.

652. குன்றவர் அதனில் வாழ்வார் கொடுஞ்செவி ஞமலி ஆர்த்த
வன்றிரள் விளவின் கோட்டு வார்வலை மருங்கு தூங்கப்
பன்றியும் புலியும் எண்கும் கடமையும் மானின் பார்வை
அன்றியும் பாறை முன்றில் ஐவனம் உணங்கு மெங்கும்.

653. வன்புலிக் குருளை யோடும் வயக்கரிக் கன்றி னோடும்
புன்தலைச் சிறும கார்கள் புரிந்துடன் ஆட லன்றி
அன்புறு காதல் கூர அணையுமான் பிணைக ளோடும்
இன்புற மருவி யாடும் எயிற்றியர் மகளி ரெங்கும்.

654. வெல்படைத் தறுகண் வெஞ்சொல் வேட்டுவர் கூட்டந் தோறும்
கொல்எறி குத்தென் றார்த்துக் குழுமிய வோசை யன்றிச்
சில்லரித் துடியுங் கொம்பும் சிறுகண்ஆ குளியுங் கூடிக்
கல்லெனு மொலியின் மேலும் கறங்கிசை யருவி யெங்கும்.

655. ஆறலைத் துண்ணும் வேடர் அயற்புலங் கவர்ந்து கொண்ட
வேறுபல் உருவின் மிக்கு விரவும்ஆன் நிரைக ளன்றி
ஏறுடை வானந் தன்னில் இடிக்குரல் எழிலி யோடு
மாறுகொள் முழக்கங் காட்டும் மதக்கைமா நிரைக ளெங்கும்.

656. மைச்செறிந் தனைய மேனி வன்தொழில் மறவர் தம்பால்
அச்சமும் அருளும் என்றும் அடைவிலார் உடைவன் தோலார்
பொச்சையி னறவும் ஊனின் புழுக்கலும் உணவு கொள்ளும்
நச்சழற் பகழி வேடர்க் கதிபதி நாக னென்பான்.

657. பெற்றியால் தவமுன் செய்தான் ஆயினும் பிறப்பின் சார்பால்
குற்றமே குணமா வாழ்வான் கொடுமையே தலைநின் றுள்ளான்
விற்றொழில் விறலின் மிக்கான்  வெஞ்சின மடங்கல் போல்வான்
மற்றவன் குறிச்சி வாழ்க்கை மனைவியும் தத்தை யென்பாள்.

658. அரும்பெறல் மறவர் தாயத் தான்றதொல் குடியில் வந்தாள்
இரும்புலி எயிற்றுத் தாலி இடையிடை மனவு கோத்துப்
பெரும்புறம் அலையப் பூண்டாள்  பீலியுங் குழையுந் தட்டச்
சுரும்புறு படலை முச்சிச் சூரரிப் பிணவு போல்வாள்.

659. பொருவருஞ் சிறப்பின் மிக்கார் இவர்க்கினிப் புதல்வர்ப் பேறே
அரியதென் றெவருங் கூற அதற்படு காத லாலே
முருகலர் அலங்கற் செவ்வேல் முருகவேள் முன்றிற் சென்று
பரவுதல் செய்து நாளும் பராய்க்கடன் நெறியில் நிற்பார்.

660. வாரணச் சேவ லோடும் வரிமயிற் குலங்கள் விட்டுத்
தோரண மணிகள் தூக்கிச் சுரும்பணி கதம்பம் நாற்றிப்
போரணி நெடுவே லோற்குப் புகழ்புரி குரவை தூங்கப்
பேரணங் காடல் செய்து பெருவிழா எடுத்த பின்றை.

661. பயில்வடுப் பொலிந்த யாக்கை வேடர்தம் பதியாம் நாகற்
கெயிலுடைப் புரங்கள் செற்ற எந்தையார் மைந்த ரான
மயிலுடைக் கொற்ற வூர்தி வரையுரங் கிழித்த திண்மை
அயிலுடைத் தடக்கை வென்றி அண்ணலார் அருளி னாலே.

662. கானவர் குலம்வி ளங்கத் தத்தைபால் கருப்பம் நீட
ஊனமில் பலிகள் போக்கி உறுகடன் வெறியாட் டோடும்
ஆனஅத் திங்கள் செல்ல அளவில்செய் தவத்தி னாலே
பான்மதி உவரி ஈன்றால் எனமகப் பயந்த போது.

663. கரிப்பரு மருப்பின் முத்தும் கழைவிளை செழுநீர் முத்தும்
பொருப்பினின் மணியும் வேடர் பொழிதரு மழையே யன்றி
வரிச்சுரும் பலைய வானின் மலர்மழை பொழிந்த தெங்கும்
அரிக்குறுந் துடியே யன்றி அமரர்துந் துபியும் ஆர்த்த.

664. அருவரைக் குறவர் தங்கள் அகன்குடிச் சீறூ ராயம்
பெருவிழா எடுத்து மிக்க பெருங்களி கூருங் காலைக்
கருவரை காள மேகம் ஏந்திய தென்னத் தாதை
பொருவரைத் தோள்க ளாரப் புதல்வனை யெடுத்துக் கொண்டான்.

665. கருங்கதிர் விரிக்கு மேனிக்  காமரு குழவி தானும்
இரும்புலிப் பறழின் ஓங்கி  இறவுள ரளவே யன்றி
அரும்பெறல் உலகம் எல்லாம் அளப்பரும் பெருமை காட்டித்
தருங்குறி பலவுஞ் சாற்றுந் தன்மையில் பொலிந்து தோன்ற.

666. அண்ணலைக் கையில் ஏந்தற் கருமையால் உரிமைப் பேரும்
திண்ணன்என் றியம்பும் என்னத் திண்சிலை வேட ரார்த்தார்
புண்ணியப் பொருளா யுள்ள பொருவில்சீர் உருவி னானைக்
கண்ணினுக் கணியாத் தங்கள் கலன்பல வணிந்தா ரன்றே.

667. வரையுறை கடவுட் காப்பும் மறக்குடி மரபில் தங்கள்
புரையில்தொல் முறைமைக் கேற்ப பொருந்துவ போற்றிச் செய்து
விரையிளந் தளிருஞ் சூட்டி வேம்பிழைத் திடையே கோத்த
அரைமணிக் கவடி கட்டி அழகுற வளர்க்கும் நாளில்.

668. வருமுறைப் பருவந் தோறும் வளமிகு சிறப்பில் தெய்வப்
பெருமடை கொடுத்துத் தொக்க பெருவிறல் வேடர்க் கெல்லாம்
திருமலி துழனி பொங்கச் செழுங்களி மகிழ்ச்சி செய்தே
அருமையிற் புதல்வர்ப் பெற்ற ஆர்வமுந் தோன்ற உய்த்தார்.

669. ஆண்டெதிர் அணைந்து செல்ல இடும்அடித் தளர்வு நீங்கிப்
பூண்திகழ் சிறுபுன் குஞ்சிப் புலியுகிர்ச் சுட்டி சாத்தி
மூண்டெழு சினத்துச் செங்கண் முளவுமுள் அரிந்து கோத்த
நாண்தரும் எயிற்றுத் தாலி நலங்கிளர் மார்பில் தூங்க.

670. பாசொளி மணியோ டார்த்த பன்மணிச் சதங்கை ஏங்கக்
காசொடு தொடுத்த காப்புக் கலன்புனை அரைஞாண் சேர்த்தித்
தேசுடை மருப்பில் தண்டை செறிமணிக் குதம்பை மின்ன
மாசறு கோலங் காட்டி மறுகிடை யாடும் நாளில்.

671. தண்மலர் அலங்கல் தாதை தாய்மனங் களிப்ப வந்து
புண்ணிய கங்கை நீரில் புனிதமாந் திருவாய் நீரில்
உண்ணனைந் தமுதம் ஊறி ஒழுகிய மழலைத் தீஞ்சொல்
வண்ணமென் பவளச் செவ்வாய் குதட்டியே வளரா நின்றார்.

672. பொருபுலிப் பார்வைப் பேழ்வாய் முழையெனப் பொற்கை நீட்டப்
பரிவுடைத் தந்தை கண்டு பைந்தழை கைக்கொண் டோச்ச
இருசுடர்க் குறுகண் தீர்க்கும் எழில்வளர் கண்ணீர் மல்கி
வருதுளி முத்தம் அத்தாய் வாய்முத்தங் கொள்ள மாற்றி.

673. துடிக்குற டுருட்டி யோடித் தொடக்குநாய்ப் பாசஞ் சுற்றிப்
பிடித்தறுத் தெயினப் பிள்ளைப் பேதையர் இழைத்த வண்டல்
அடிச்சிறு தளிராற் சிந்தி அருகுறு சிறுவ ரோடும்
குடிச்சிறு குரம்பை யெங்கும் குறுநடைக் குறும்பு செய்து.

674. அனையன பலவும் செய்தே ஐந்தின்மே லான ஆண்டில்
வனைதரு வடிவார் கண்ணி மறச்சிறு மைந்த ரோடும்
சினைமலர்க் காவு ளாடிச் செறிகுடிக் குறிச்சி சூழ்ந்த
புனைமருப் புழலை வேலிப் புறச்சிறு கானிற் போகி.

675. கடுமுயற் பறழி னோடும் கானஏ னத்தின் குட்டி
கொடுவரிக் குருளை செந்நாய் கொடுஞ்செவிச் சாப மான
முடுகிய விசையி லோடித் தொடர்ந்துடன் பற்றி முற்றத்
திடுமரத் தாளிற் கட்டி வளர்ப்பன எண்ணி லாத.

676. அலர்பகல் கழிந்த அந்தி ஐயவிப் புகையு மாட்டிக்
குலமுது குறத்தி யூட்டிக் கொண்டுகண் துயிற்றிக் கங்குல்
புலரஊன் உணவு நல்கிப் புரிவிளை யாட்டின் விட்டுச்
சிலமுறை யாண்டு செல்லச் சிலைபயில் பருவஞ் சேர்ந்தார்.

677. தந்தையும் மைந்த னாரை நோக்கித்தன் தடித்த தோளால்
சிந்தையுள் மகிழப் புல்லிச் சிலைத்தொழில் பயிற்ற வேண்டி
முந்தையத் துறையின் மிக்க முதியரை அழைத்துக் கூட்டி
வந்தநாட் குறித்த தெல்லாம் மறவர்க்குச் சொல்லி விட்டான்.

678. வேடர்தங் கோமான் நாகன் வென்றிவேள் அருளாற் பெற்ற
சேடரின் மிக்க செய்கைத்  திண்ணன்விற் பிடிக்கின் றான்என்
றாடியல் துடியுஞ் சாற்றி யறைந்தபே ரோசை கேட்டு
மாடுயர் மலைக ளாளும் மறக்குலத் தலைவ ரெல்லாம்.

679. மலைபடு மணியும் பொன்னும் தரளமும் வரியின் தோலும்
கொலைபுரி களிற்றின் கோடும்  பீலியின் குவையும் தேனும்
தொலைவில்பல் நறவும் ஊனும் பலங்களுங் கிழங்குந் துன்றச்
சிலையுடை வேடர் கொண்டு திசைதொறும் நெருங்க வந்தார்.

680. மல்கிய வளங்கள் எல்லாம் நிறைந்திட மாறில் சீறூர்
எல்லையில் அடங்கா வண்ணம் ஈண்டினர் கொணர்ந்தா ரெங்கும்
பல்பெருங் கிளைஞர் போற்றப் பராய்க்கடன் பலவும் நேர்ந்து
வில்விழா எடுக்க வென்று விளம்பினன் வேடர் கோமான்.

681. பான்மையில் சமைத்துக் கொண்டு படைக்கலம் வினைஞர் ஏந்தத்
தேனலர் கொன்றை யார்தம் திருச்சிலைச் செம்பொன் மேரு
வானது கடலின் நஞ்சம் ஆக்கிட அவர்க்கே பின்னும்
கானஊன் அமுத மாக்கும் சிலையினைக் காப்புச் சேர்த்தார்.

682. சிலையினைக் காப்புக் கட்டும் திண்புலி நரம்பிற் செய்த
நலமிகு காப்பு நன்னாள் நாகனார் பயந்த நாகர்
குலம்விளங் கரிய குன்றின் கோலமுன் கையிற் சேர்த்தி
மலையுறை மாக்க ளெல்லாம் வாழ்த்தெடுத் தியம்பி னார்கள்.

683. ஐவன அடிசில் வெவ்வே றமைத்தன புற்பாற் சொன்றி
மொய்வரைத் தினைமென் சோறு மூங்கில்வன் பதங்கள் மற்றும்
கைவினை எயின ராக்கிக் கலந்தவூன் கிழங்கு துன்றச்
செய்வரை யுயர்ப்ப வெங்கும் கலந்தனர் சினவில் வேடர்.

684. செந்தினை இடியும் தேனும் அருந்துவார் தேனில் தோய்த்து
வெந்தஊன் அயில்வார் வேரி விளங்கனிக் கவளம் கொள்வார்
நந்திய ஈயல் உண்டி நசையொடும் மிசைவார் வெவ்வே
றந்தமி லுணவின் மேலோர் ஆயினர் அளவி லார்கள்.

685. அயல்வரைப் புலத்தின் வந்தார் அருங்குடி யிருப்பின் உள்ளார்
இயல்வகை உணவி லார்ந்த எயிற்றியர் எயின ரெல்லாம்
உயர்கதி ருச்சி நீங்க ஒழிவில்பல் நறவு மாந்தி
மயலுறு களிப்பின் நீடி வரிசிலை விழவு கொள்வார்.

686. பாசிலைப் படலை சுற்றிப் பன்மலர்த் தொடையல் சூடிக்
காசுடை வடத்தோல் கட்டிக் கவடிமெய்க் கலன்கள் பூண்டு
மாசில்சீர் வெட்சி முன்னா வருந்துறைக் கண்ணி சூடி
ஆசில்ஆ சிரியன் ஏந்தும் அடற்சிலை மருங்கு சூழ்ந்தார்.

687. தொண்டக முரசும் கொம்பும் துடிகளுந் துளைகொள் வேயும்
எண்திசை நிறைந்து விம்ம எழுந்தபே ரொலியி னோடும்
திண்திறல் மறவ ரார்ப்புச் சேண்விசும் பிடித்துச் செல்லக்
கொண்டசீர் விழவு பொங்கக் குறிச்சியை வலங்கொண் டார்கள்.

688. குன்றவர் களிகொண் டாடக் கொடிச்சியர் துணங்கை யாடத்
துன்றிய மகிழ்ச்சி யோடும் சூரர மகளி ராட
வென்றிவில் விழவி னோடும் விருப்புடை ஏழாம் நாளின்
அன்றிரு மடங்கு செய்கை அழகுற அமைத்த பின்றை.

689. வெங்கதிர் விசும்பின் உச்சி மேவிய பொழுதில் எங்கும்
மங்கல வாழ்த்து மல்க  மருங்குபல் லியங்க ளார்ப்பத்
தங்கள்தொல் மரபின் விஞ்சைத் தனுத்தொழில் வலவர் தம்பால்
பொங்கொளிக் கரும்போர் ஏற்றைப் பொருசிலை பிடிப்பித் தார்கள்.

690. பொற்றட வரையின் பாங்கர்ப் புரிவுறு கடன்முன் செய்த
விற்றொழிற் களத்தில் நண்ணி விதிமுறை வணங்கி மேவும்
அற்றைநாள் தொடங்கி நாளும் அடற்சிலை யாண்மை முற்றக்
கற்றன ரென்னை யாளும் கானவர்க் கரிய சிங்கம்.

691. வண்ணவெம் சிலையு மற்றப் படைகளும் மலரக் கற்றுக்
கண்ணகன் சாயல் பொங்கக் கலைவளர் திங்க ளேபோல்
எண்ணிரண் டாண்டின் செவ்வி எய்தினார் எல்லை யில்லாப்
புண்ணியந் தோன்றி மேன்மேல் வளர்வதன் பொலிவு போல்வார்.

692. இவ்வண்ணந் திண்ணனார் நிரம்பு நாளில்
இருங்குறவர் பெருங்குறிச்சிக் கிறைவ னாய
மைவண்ண வரைநெடுந்தோள் நாகன் தானும்
மலையெங்கும் வனமெங்கும் வரம்பில் காலம்
கைவண்ணச் சிலைவேட்டை யாடித் தெவ்வர்
கணநிரைகள் பலகவர்ந்து கானங் காத்து
மெய்வண்ணந் தளர்மூப்பின் பருவ மெய்தி
வில்லுழவின் பெருமுயற்சி மெலிவா னானான்.

693. அங்கண்மலைத் தடஞ்சாரற் புனங்க ளெங்கும்
அடலேனம் புலிகரடி கடமை ஆமா
வெங்கண்மரை கலையொடுமான் முதலா யுள்ள
மிருகங்கள் மிகநெருங்கி மீதூர் காலைத்
திங்கள்முறை வேட்டைவினை தாழ்த்ததென்று
சிலைவேடர் தாமெல்லாம திரண்டு சென்று
தங்கள்குல முதற்றலைவ னாகி யுள்ள
தண்தெரியல் நாகன்பால் சார்ந்து சொன்னார்.

694. சொன்னவுரை கேட்டலுமே நாகன் தானும்
சூழ்ந்துவருந் தன்மூப்பின் தொடர்வு நோக்கி
முன்னவர்கட் குரைசெய்வான் மூப்பி னாலே
முன்புபோல் வேட்டையினின் முயல கில்லேன்
என்மகனை உங்களுக்கு நாத னாக
எல்லீருங் கைக்கொண்மி னென்ற போதில்
அன்னவரு மிரங்கிப்பின் மகிழ்ந்து தங்கோன்
அடிவணங்கி இம்மாற்றம் அறைகின் றார்கள்.

695. இத்தனைகா லமும்நினது சிலைக்கீழ்த் தங்கி
இனிதுண்டு தீங்கின்றி இருந்தோம் இன்னும்
அத்தநின தருள்வழியே நிற்ப தல்லால்
அடுத்தநெறி வேறுளதோ அதுவே யன்றி
மெய்த்தவிறல் திண்ணனைஉன் மரபில் சால
மேம்படவே பெற்றளித்தாய் விளங்கு மேன்மை
வைத்தசிலை மைந்தனைஈண் டழைத்து நுங்கள்
வரையாட்சி யருளென்றார் மகிழ்ந்து வேடர்.

696. சிலைமறவ ருரைசெய்ய நாகன் தானும்
திண்ணனைமுன் கொண்டுவரச் செப்பி விட்டு
மலைமருவு நெடுங்கானிற் கன்னி வேட்டை
மகன்போகக் காடுபலி மகிழ வூட்டத்
தலைமரபின் வழிவந்த தேவ ராட்டி
தனையழைமின் என அங்குச் சார்ந்தோர் சென்று
நிலைமையவள் தனக்குரைப்ப நரைமூ தாட்டி
நெடிதுவந்து விருப்பினொடுங் கடிது வந்தாள்.

697. கானில்வரித் தளிர்துதைந்த கண்ணி சூடிக்
கலைமருப்பின் அரிந்த குழை காதிற் பெய்து
மானின்வயிற் றரிதாரத் திலக மிட்டு
மயிற் கழுத்து மனவுமணி வடமும் பூண்டு
தானிழிந்து திரங்கிமுலை சரிந்து தாழத்
தழைப்பீலி மரவுரிமேற் சார வெய்திப்
பூநெருங்கு தோரைமல சேடை நல்கிப்
போர்வேடர் கோமானைப் போற்றி நின்றாள்.

698. நின்றமுது குறக்கோலப் படிமத் தாளை
நேர்நோக்கி அன்னைந நிரப்பு நீங்கி
நன்றினிதி னிருந்தனையோ என்று கூறும்
நாக னெதிர் நலம்பெருக வாழ்த்தி
நல்ல மென்தசையும் ஈயலொடு நறவும் வெற்பில்
விளைவளனும் பிறவளனும் வேண்டிற் றெல்லாம்
அன்றுநீ வைத்தபடி பெற்று வாழ்வேன்
அழைத்தபணி என்னென்றாள் அணங்கு சார்ந்தாள்.

699. கோட்டமில்என் குலமைந்தன் திண்ணன் எங்கள்
குலத்தலைமை யான்கொடுப்பக் கொண்டு பூண்டு
பூட்டுறுவெஞ் சிலைவேடர் தம்மைக் காக்கும்
பொருப்புரிமை புகுகின்றான் அவனுக் கென்றும்
வேட்டைவினை யெனக்குமே லாக வாய்த்து
வேறுபுலங் கவர்வென்றி மேவு மாறு
காட்டிலுறை தெய்வங்கள் விரும்பி உண்ணக்
காடுபலி ஊட்டென்றான் கவலை யில்லான்.

700. மற்றவன்தன் மொழிகேட்ட வரைச்சூ ராட்டி
மனமகிழ்ந்திங் கன்போடு வருகின் றேனுக்
கெற்றையினுங் குறிகள்மிக நல்ல வான
இதனாலே உன்மைந்தன் திண்ண னான
வெற்றிவரிச் சிலையோன்நின் அளவி லன்றி
மேம்படுகின் றான்என்று விரும்பி வாழ்த்திக்
கொற்றவன தெய்வங்கள் மகிழ வூட்ட
வேண்டுவன குறைவின்றிக் கொண்டு போனாள்.

701. தெய்வநிகழ் குறமுதியாள் சென்ற பின்பு
திண்ணனார் சிலைத்தாதை அழைப்பச்சீர்கொள்
மைவிரவு நறுங்குஞ்சி வாசக கண்ணி
மணிநீல மலையொன்று வந்த தென்னக்
கைவிரவு சிலைவேடர் போற்ற வந்து
காதல்புரி தாதைகழல் வணங்கும் போதில்
செவ்வரைபோல் புயமிரண்டுஞ் செறியப் புல்லிச்
செழும்புலித்தோ லிருக்கையின்முன் சேர வைத்தான்.

702. முன்னிருந்த மைந்தன்முகம் நோக்கி நாகன்
மூப்பெனைவந் தடைதலினால் முன்பு போல
என்னுடைய முயற்சியினால் வேட்டை யாட
இனிஎனக்குக் கருத்தில்லை எனக்கு மேலாய்
மன்னுசிலை மலையர்குலக் காவல் பூண்டு
மாறெறிந்து மாவேட்டை யாடி என்றும்
உன்னுடைய மரபுரிமை தாங்கு வாயென்
றுடைதோலும் சுரிகையுங்கைக் கொடுத்தா னன்றே.

703. தந்தைநிலை உட்கொண்டு தளர்வு கொண்டு
தங்கள்குலத் தலைமைக்குச் சார்வு தோன்ற
வந்தகுறை பாடதனை நிரப்பு மாறு
மனங்கொண்ட குறிப்பினால் மறாமை கொண்டு
முந்தையவன் கழல்வணங்கி முறைமை தந்த
முதற்சுரிகை உடைதோலும் வாங்கிக் கொண்டு
சிந்தைபரங் கொளநின்ற திண்ண னார்க்குத்
திருத்தாதை முகமலர்ந்து செப்பு கின்றான்.

704. நம்முடைய குலமறவர் சுற்றத் தாரை
நான்கொண்டு பரித்த தன்மேல் நலமே செய்து
தெம்முனையி லயற்புலங்கள் கவர்ந்து கொண்டு
திண்சிலையின் வளமொழியாச் சிறப்பின் வாழ்வாய்
வெம்முனையின் வேட்டைகளும் உனக்கு வாய்க்கும்
விரைந்துநீ தாழாதே வேட்டை யாட
இம்முரண்வெஞ் சிலைவேடர் தங்க ளோடும்
எழுகவென விடைகொடுத்தான் இயல்பில் நின்றான்.

705. செங்கண்வயக் கோளரியே றன்ன திண்மைத்
திண்ணனார் செய்தவத்தின் பெருமை பெற்ற
வெங்கண்விறல் தாதைகழல் வணங்கி நின்று
விடைகொண்டு புறம்போந்து வேட ரோடும்
மங்கலநீர்ச் சுனைபடிந்து மனையின் வைகி
வைகிருளின் புலர்காலை வரிவிற் சாலைப்
பொங்குசிலை அடல்வேட்டைக் கோலங் கொள்ளப
புனைதொழிற்கை வினைஞருடன் பொலிந்து புக்கார்.

706. நெறிகொண்ட குஞ்சிச் சுருள்துஞ்சி நிமிர்ந்து பொங்க
முறிகொண்ட கண்ணிக்கிடை மொய்யொளிப் பீலி சேர்த்தி
வெறிகொண்ட முல்லைப் பிணைமீது குறிஞ்சி வெட்சி
செறிகொண்ட வண்டின்குலம் சீர்கொளப் பின்பு செய்து.

707. முன்னெற்றி யின்மீது முருந்திடை வைத்த குன்றி
தன்னிற்புரி கொண்ட மயிர்க்கயி றாரச் சாத்தி
மின்னிற்றிகழ் சங்கு விளங்குவெண் டோடு காதின்
மன்னிப்புடை நின்றன மாமதி போல வைக.

708. கண்டத்திடை வெண்கவ டிக்கதிர் மாலை சேரக்
கொண்டக்கொடு பன்மணி கோத்திடை ஏனக் கோடு
துண் டப்பிறை போல்வன தூங்கிட வேங்கை வன்தோல்
தண்டைச்செயல் பொங்கிய சன்னவீ ரந்த யங்க.

709. மார்பிற்சிறு தந்த மணித்திரள் மாலை தாழத்
தாரிற்பொலி தோள்வல யங்கள் தழைத்து மின்னச்
சேர்விற்பொலி கங்கண மீது திகழ்ந்த முன்கைக்
கார்விற்செறி நாணெறி கைச்செறி கட்டி கட்டி.

710. அரையிற்சர ணத்துரி யாடையின் மீது பௌவத்
திரையிற்படு வெள்ளல கார்த்து விளிம்பு சேர்த்தி
நிரையிற்பொலி நீளுடை தோல்சுரி கைப்பு றஞ்சூழ்
விரையிற்றுவர் வார்விசி போக்கி அமைத்து வீக்கி.

711. வீரக்கழல் காலின் விளங்க அணிந்து பாதம்
சேரத்தொடு நீடு செருப்பு விருப்பு வாய்ப்பப்
பாரப்பெரு வில்வலங் கொண்டு பணிந்து திண்ணன்
சாரத்திருத் தாள்மடித் தேற்றி வியந்து தாங்கி.

712. அங்கப்பொழு திற்புவ னத்திடர் வாங்க ஓங்கித்
துங்கப்பெரு மாமழை போன்று துண்ணென் றொலிப்ப
வெங்கட்சின நீடு விலங்கு விலங்கி நீங்கச்
செங்கைத்தலத் தால்தட விச்சிறு நாண்எ றிந்தார்.

713. பல்வேறு வாளிபுதை பார்த்துடன் போத ஏவி
வில்வேட ராயத் துடிமேவி ஒலிக்கு முன்றில்
சொல்வேறு வாழ்த்துத் திசைதோறுந் துதைந்து விம்ம
வல்லேறு போல்வார் அடல்வாளி தெரிந்து நின்றார்.

714. மானச்சிலை வேடர் மருங்கு நெருங்கு போதில்
பானற்குல மாமல ரிற்படர் சோதி யார்முன்
தேனற்றசை தேறல் சருப்பொரி மற்று முள்ள
கானப்பலி நேர்கட வுட்பொறை யாட்டி வந்தாள்.

715.  நின்றெங்கு மொய்க்குஞ்சிலை வேடர்கள் நீங்கப் புக்குச்
சென்றங்கு வள்ளல்திரு நெற்றியிற் சேடை சாத்தி
உன்தந்தை தந்தைக்கும் இந்நன்மை கள்உள்ள வல்ல
நன்றும்பெரி துன்விறல் நம்மள வன்றி தென்றாள்.

716. அப்பெற்றியில் வாழ்த்தும் அணங்குடை யாட்டி தன்னைச்
செப்பற்கரி தாய சிறப்பெதிர் செய்து போக்கிக்
கைப்பற்றிய திண்சிலைக் கார்மழை மேக மென்ன
மெய்ப்பொற்புடை வேட்டை யின்மேற்கொண் டெழுந்து போந்தார்.

717. தாளில்வாழ் செருப்பர்தோல் தழைத்தநீடு தானையார்
வாளியோடு சாபம்மேவு கையர்வெய்ய வன்கணார்
ஆளியேறு போலஏகும் அன்ணலார்முன் எண்ணிலார்
மீளிவேடர் நீடுகூட்டம்  மிக்குமேல் எழுந்ததே.

718. வன்தொடர்ப்பி ணித்தபாசம் வன்கைமள்ளர் கொள்ளவே
வென்றிமங்கை வேடர்வில்லின மீதுமேவு பாதமுன்
சென்றுநீளு மாறுபோல்வ செய்யநாவின் வாயவாய்
ஒன்றொடொன்று நேர்படாமல் ஓடுநாய்கள் மாடெலாம்.

719. போர்வலைச் சிலைத்தொழிற் புறத்திலே விளைப்பவச்
சார்வலைத் தொ டக்கறுக்க ஏகும்ஐயர் தம்முனே
கார்வலைப் படுத்தகுன்று கானமா வளைக்கநீள்
வார்வலைத் திறஞ்சுமந்து வந்தவெற்பர் முந்தினார்.

720. நண்ணிமாம றைக்குலங்கள் நாடவென்று நீடுமத்
தண்ணிலா அடம்புகொன்றை தங்குவேணி யார்தமைக்
கண்ணினீடு பார்வையொன்று கொண்டு காணும் அன்பர்முன்
எண்ணில்பார்வை கொண்டுவேடர் எம்மருங்கும் ஏகினார்.

721. கோடுமுன் பொலிக்கவும் குறுங்கணா குளிக்குலம்
மாடுசென் றிசைப்பவும் மருங்குபம்பை கொட்டவும்
சேடுகொண்ட கைவிளிச் சிறந்தவோசை செல்லவும்
காடுகொண் டெழுந்தவேடு கைவளைந்து சென்றதே.

722. நெருங்குபைந் தருக்குலங்கள் நீடுகாடு கூடநேர்
வருங்கருஞ் சிலைத்தடக்கை மானவேடர் சேனைதான்
பொருந்தடந் திரைக்கடல் பரப்பிடைப் புகும்பெருங்
கருந்தரங்க நீள்புனல் களிந்திகன்னி யொத்ததே.

723. தென்றிசைப் பொருப்புடன் செறிந்தகானின் மானினம்
பன்றிவெம் மரைக்கணங்கள் ஆதியான பல்குலம்
துன்றிநின்ற வென்றடிச் சுவட்டின்ஒற்றர் சொல்லவே
வன்தடக்கை வார்கொடெம் மருங்கும் வேடரோடினார்.

724. ஒடியெறிந்து வாரொழுக்கி யோசனைப் பரப்பெலாம்
நெடியதிண் வலைத்தொடக்கு நீளிடைப் பிணித்துநேர்
கடிகொ ளப் பரந்தகாடு காவல்செய் தமைத்தபின்
செடிதலைச் சிலைக்கைவேடர் திண்ணனார்முன் நண்ணினார்.

725. வெஞ்சிலைக்கை வீரனாரும் வேடரோடு கூடிமுன்
மஞ்சலைக்கு மாமலைச் சரிப்புறத்து வந்தமா
அஞ்சுவித் தடர்க்குநாய்கள் அட்டமாக விட்டுநீள்
செஞ்சரத்தி னோடுசூழல் செய்தகானுள் எய்தினார்.

726. வெய்யமா எழுப்பஏவி வெற்பராயம் ஓடிநேர்
எய்யும்வாளி முன்தெரிந்து கொண்டுசெல்ல எங்கணும்
மொய்குரல் துடிக்குலங்கள் பம்பைமுன் சிலைத்தெழக்
கைவிளித் ததிர்த்துமா எழுப்பினார்கள் கானெலாம்.

727. ஏனமோடு மானினங்கள் எண்குதிண் கலைக்குலம்
கானமேதி யானைவெம் புலிக்கணங்கள் கான்மரை
ஆனமாவ னேகமா வெருண்டெழுந்து பாயமுன்
சேனைவேடர் மேலடர்ந்து சீறிஅம்பில் நூறினார்.

728. தாளறுவன இடைதுணிவன தலைதுமிவன கலைமா
வாளிகளொடு குடல்சொரிதர மறிவனசில மரைமா
நீளுடல்விடு சரமுருவிட நிமிர்வனமிடை கடமா
மீளிகொள்கணை படுமுடலெழ விழுவனபல உழையே.

729. வெங்கணைபடு பிடர்கிழிபட விசைஉருவிய கயவாய்
செங்கனல்விட அதனொடுகணை செறியமுன்இரு கருமா
அங்கெழுசிரம் உருவியபொழு தடலெயிறுற அதனைப்
பொங்கியசின மொடுகவர்வன புரைவனசில புலிகள்.

730.  பின்மறவர்கள் விடுபகழிகள் பிறகுறவயி றிடைபோய்
முன்னடுமுக மிசையுறுவிட முடுகியவிசை யுடனக்
கொன்முனையடு சரமினமெதிர் குறுகியமுக முருவத்
தன்னெதிரெதிர் பொருவனநிகர் தலையனபல கலைகள்.

731. கருவரையொரு தனுவொடுவிசை கடுகியதென முனைநேர்
குரிசில்முன்விடும் அடுசரமெதிர் கொலைபயில்பொழு தவையே
பொருகரியொடு சினவரியிடை புரையறவுடல் புகலால்
வருமிரவொடு பகலணைவன எனமிடையுமவ் வனமே.

732. நீளிடைவிசை மிசைகுதிகொள நெடுமுகில்தொட எழுமான்
தாளுறுகழல் மறவர்கள்விடு சரநிரைதொடர் வனதாம்
வாள்விடுகதிர் மதிபிரிவுற வருமெனவிழும் உழையைக்
கோளொடுபயில் பணிதொடர்நிலை கொளவுளவெதிர் பலவே.

733. கடல்விரிபுனல் கொளவிழுவன கருமுகிலென நிரையே
படர்வொடுசெறி தழைபொதுளிய பயில்புதல்வன மதன்மேல்
அடலுறுசரம் உடலுறவரை அடியிடம்அல மரலால்
மிடைகருமரை கரடிகளொடு விழுவனவன மேதி.

734. பலதுறைகளின் வெருவரலொடு பயில்வலையற நுழைமா
உலமொடுபடர் வனதகையுற உறுசினமொடு கவர்நாய்
நிலவியவிரு வினைவலையிடை நிலைசுழல்பவர் நெறிசேர்
புலனுறுமன னிடைதடைசெய்த பொறிகளின்அள வுளவே.

735. துடியடியன மடிசெவியன  துறுகயமுனி தொடரார்
வெடிபடவிரி சிறுகுருளைகள் மிகைபடுகொலை விரவார்
அடிதளர்வுறு கருவுடையன அணைவுறுபிணை அலையார்
கொடியனஎதிர் முடுகியும்உறு கொலைபுரிசிலை மறவோர்.

736. இவ்வகைவரு கொலைமறவினை எதிர்நிகழ்வுழி அதிரக்
கைவரைகளும் வெருவுறமிடை கானெழுவதொர் ஏனம்
பெய்கருமுகி லெனஇடியொடு பிதிர்கனல்விழி சிதறி
மொய்வலைகளை அறநிமிர்வுற முடுகியகடு விசையில்.

737. போமதுதனை அடுதிறலொடு பொருமறவர்கள் அரியே
றாமவர்தொடர் வுறும்விசையுடன் அடிவழிசெலும் அளவில்
தாமொருவரு ம் அறிகிலரவர் தனிதொடர்வுழி அதன்மேல்
ஏமுனையடு சிலைவிடலைகள் இருவர்கள்அடி பிரியார்.

738. நாடியகழல் வயவர்களவர் நாணனும்நெடு வரிவில்
காடனும்எனும் இருவருமலை காவலரொடு கடிதில்
கூடினர்விடு பகழிகளொடு கொலைஞமலிகள் வழுவி
நீடியசரி படர்வதுதரு நீழலின்விரை கேழல்.

739. குன்றியைநிகர் முன்செறஎரி கொடுவிழிஇடி குரல்நீள்
பன்றியும்அடல் வன்றிறலொடு படர்நெறிநெடி தோடித்
துன்றியதொரு குன்றடிவரை சுலவியநெறி சூழல்
சென்றதனிடை நின்றதுவலி தெருமரமரம் நிரையில்.

740. அத்தருவளர் சுழலிடையடை அதனிலையறி பவர்முன்
கைத்தெரிகணை யினிலடுவது கருதலர்விசை கடுகி
மொய்த்தெழுசுடர் விடுசுரிகையை முனைபெறஎதிர் உருவிக்
குத்தினருடல் முறிபடவெறி குலமறவர்கள் தலைவர்.

741. வேடர்தங் கரிய செங்கண் வில்லியார் விசையிற் குத்த
மாடிரு துணியாய் வீழ்ந்த வராகத்தைக் கண்டு நாணன்
காடனே இதன்பின் இன்று காதங்கள் பலவந் தெய்த்தோம்
ஆடவன் கொன்றான் அச்சோ என்றவர் அடியில் தாழ்ந்தார்.

742. மற்றவர் திண்ண னார்க்கு மொழிகின்றார் வழிவந் தாற்ற
உற்றது பசிவந் தெம்மை உதவிய இதனைக் காய்ச்சிச்
சற்றுநீ அருந்தி யாமும் தின்றுதண் ணீர்கு டித்து
வெற்றிகொள் வேட்டைக் காடு குறுகுவோம் மெல்ல என்றார்.

743. என்றவர் கூற நோக்கித் திண்ணனார் தண்ணீர் எங்கே
நன்றுமிவ் வனத்தி லுள்ள தென்றுரை செய்ய நாணன்
நின்றவிப் பெரிய தேக்கின் அப்புறஞ் சென்றால் நீண்ட
குன்றினுக் கயலே ஓடும் குளிர்ந்தபொன் முகலி என்றான்.

744. பொங்கிய சினவில் வேடன் சொன்னபின் போவோம் அங்கே
இங்கிது தன்னைக் கொண்டு போதுமின் என்று தாமும்
அங்கது நோக்கிச் சென்றார் காவதம் அரையிற் கண்டார்
செங்கண்ஏ றுடையார் வைகும் திருமலைச் சாரற் சோலை.

745. நாணனே தோன்றும் குன்றில் நண்ணுவேம் என்ன நாணன்
காணநீ போதின் நல்ல காட்சியே காணும் இந்தச்
சேணுயர் திருக்கா ளத்தி மலைமிசை யெழுந்து செவ்வே
கோணமில் குடுமித் தேவர் இருப்பர்கும் பிடலாம் என்றான்.

746. ஆவதென் இதனைக் கண்டிங் கணைதொறும் என்மேல் பாரம்
போவதொன் றுளது போலும் ஆசையும் பொங்கி மேன்மேல்
மேவிய நெஞ்சும் வேறோர் விருப்புற விரையா நிற்கும்
தேவரங் கிருப்ப தெங்கே போகென்றார் திண்ண னார்தாம்.

747. உரைசெய்து விரைந்து செல்ல அவர்களும் உடனே போந்து
கரைவளர் கழையின் முத்தும் காரகில் குறடுஞ் சந்தும்
வரைதரு மணியும் பொன்னும் வயிரமும் புளினம் தோறும்
திரைகள்முன் திரட்டி வைத்த திருமுக லியினைச் சார்ந்தார்.

748. ஆங்கதன் கரையின் பாங்கோர் அணிநிழற் கேழ லிட்டு
வாங்குவிற் காடன் தன்னை மரக்கடை தீக்கோல் பண்ணி
ஈங்குநீ நெருப்புக் காண்பாய்  இம்மலை யேறிக் கண்டு
நாங்கள்வந் தணைவோ மென்று நாணனும் தாமும் போந்தார்.

749. அளிமிடை கரைசூழ் சோலை அலர்கள்கொண் டணைந்த ஆற்றின்
தெளிபுன லிழிந்து சிந்தை தெளிவுறுந் திண்ண னார்தாம்
களிவரு மகிழ்ச்சி பொங்கக்  காளத்தி கண்டு கொண்டு
குளிர்வரு நதியூ டேகிக் குலவரைச் சாரல் சேர்ந்தார்.

750. கதிரவ னுச்சி நண்ணக் கடவுள்மால் வரையி னுச்சி
அதிர்தரு மோசை ஐந்தும் ஆர்கலி முழக்கங் காட்ட
இதுவென்கொல் நாணா வென்றார்க் கிம்மலைப் பெருந்தேன் சூழ்ந்து
மதுமலர் ஈக்கள் மொய்த்து மருங்கெழும் ஒலிகொல் என்றான்.

751. முன்புசெய் தவத்தின் ஈட்டம் முடிவிலா இன்ப மான
அன்பினை எடுத்துக் காட்ட அளவிலா ஆர்வம் பொங்கி
மன்பெருங் காதல் கூர வள்ளலார் மலையை நோக்கி
என்புநெக் குருகி உள்ளத் தெழுபெரு வேட்கை யோடும்.

752.  நாணனும் அன்பும் முன்பு நளிர்வரை ஏறத் தாமும்
பேணுதத் துவங்க ளென்னும் பெருகுசோ பானம் ஏறி
ஆணையாம் சிவத்தைச் சார அணைபவர் போல ஐயர்
நீணிலை மலையை ஏறி நேர்படச் செல்லும் போதில்.

753. திங்கள்சேர் சடையார் தம்மைச் சென்றவர் காணா முன்னே
அங்கணர் கருணை கூர்ந்த அருள்திரு நோக்க மெய்தத்
தங்கிய பவத்தின் முன்னைச் சார்புவிட் டகல நீங்கிப்
பொங்கிய ஒளியின் நீழல் பொருவில்அன் புருவம் ஆனார்.

754. மாகமார் திருக்கா ளத்தி மலையெழு கொழுந்தா யுள்ள
எகநா யகரைக் கண்டார் எழுந்தபே ருவகை அன்பின்
வேகமா னதுமேற் செல்ல மிக்கதோர் விரைவி னோடு
மோகமா யோடிச் சென்றார் தழுவினார் மோந்து நின்றார்.

755. நெடிதுபோ துயிர்த்து நின்று நிறைந்தெழு மயிர்க்கால் தோறும்
வடிவெலாம் புளகம் பொங்க மலர்க்கண்ணீர் அருவி பாய
அடியனேற் கிவர்தாம் இங்கே அகப்பட்டார் அச்சோ என்று
படியிலாப் பரிவு தானோர் படிவமாம் பரிசு தோன்ற.

756. வெம்மறக் குலத்து வந்த வேட்டுவச் சாதி யார்போல்
கைம்மலை கரடி வேங்கை அரிதிரி கானந் தன்னில்
உம்முடன் துணையாய் உள்ளார் ஒருவரு மின்றிக் கெட்டேன்
இம்மலைத் தனியே நீரிங் கிருப்பதே என்று நைந்தார்.

757. கைச்சிலை விழுந்த தோரார் காளையார் மீள இந்தப்
பச்சிலை யோடு பூவும் பறித்திட்டு நீரும் வார்த்து
மச்சிது செய்தார் யாரோ என்றலும் மருங்கு நின்ற
அச்சிலை நாணன் தானும் நான் இது அறிந்தேன் என்பான்.

758. வன்திறல் உந்தை யோடு மாவேட்டை யாடிப் பண்டிக்
குன்றிடை வந்தோ மாகக் குளிர்ந்தநீ ரிவரை யாட்டி
ஒன்றிய இலைப்பூச் சூட்டி ஊட்ளறைந்தோர் பார்ப்பான்
அன்றிது செய்தான் இன்றும் அவன்செய்தா னாகு மென்றான்.

759. உண்ணிறைந் தெழுந்த தேனும் ஒழிவின்றி ஆரா அன்பில்
திண்ணனார் திருக்கா ளத்தி நாயனார்க் கினிய செய்கை
எண்ணிய இவைகொ லாமென் றிதுகடைப் பிடித்துக் கொண்டவ்
அண்ணலைப் பிரிய மாட்டா தளவில் ஆதரவு நீட.

760. இவர்தமைக் கண்டே னுக்குத் தனியராய் இருந்தார் என்னே
இவர்தமக் கமுது செய்ய இறைச்சியும் இடுவா ரில்லை
இவர்தமைப் பிரிய ஒண்ணா தென்செய்கேன் இனியான் சால
இவர்தமக் கிறைச்சி கொண்டிங் கெய்தவும் வேண்டு மென்று.

761. போதுவர் மீண்டு செல்வர் புல்லுவர் மீளப் போவர்
காதலின் நோக்கி நிற்பர்  கன்றகல் புனிற்றாப் போல்வர்
நாதனே அமுது செய்ய  நல்லமெல் லிறைச்சி நானே
கோதறத் தெரிந்து வேறு கொண்டிங்கு வருவே னென்பார்.

762. ஆர்தம ராக நீரிங் கிருப்பதென் றகல மாட்டேன்
நீர்பசித் திருக்க இங்கு நிற்கவுங் கில்லேன் என்று
சோர்தரு கண்ணீர் வாரப் போய்வரத் துணிந்தா ராகி
வார்சிலை எடுத்துக் கொண்டு மலர்க்கையால் தொழுது போந்தார்.

763. முன்புநின் றரிதில் நீங்கி மொய்வரை யிழிந்து நாணன்
பின்புவந் தணைய முன்னைப் பிறதுறை வேட்கை நீங்கி
அன்புகொண் டுய்ப்பச் செல்லும் அவர்திரு முகலி ஆற்றின்
பொன்புனை கரையி லேறிப் புதுமலர்க் காவிற் புக்கார்.

764. காடனும் எதிரே சென்று தொழுதுதீக் கடைந்து வைத்தேன்
கோடுடை ஏனம் உங்கள் குறிப்படி உறுப்பை யெல்லாம்
மாடுற நோக்கிக் கொள்ளும் மறித்துநாம் போகைக் கின்று
நீடநீர் தாழ்த்த தென்னோ என்றலும் நின்ற நாணன்.

765. அங்கிவன் மலையில் தேவர் தம்மைக்கண் டணைத்துக் கொண்டு
வங்கினைப் பற்றிப் போதா வல்லுடும் பென்ன நீங்கான்
இங்குமத் தேவர் தின்ன இறைச்சிகொண் டேகப் போந்தான்
நங்குலத் தலைமை விட்டான் நலப்பட்டான் தேவர்க் கென்றான்.

766. என்செய்தாய் திண்ணா நீதான் என்னமால் கொண்டாய் எங்கள்
முன்பெரு முதலி யல்லை யோவென முகத்தை நோக்கார்
வன்பெரும் பன்றி தன்னை  எரியினில் வதக்கி மிக்க
இன்புறு தசைகள் வெவ்வே றம்பினால் ஈர்ந்து கொண்டு.

767. கோலினிற் கோத்துக் காய்ச்சிக் கொழுந்தசை பதத்தில் வேவ
வாலிய சுவைமுன் காண்பான் வாயினில் அதுக்கிப் பார்த்துச்
சாலவும் இனிய எல்லாம் சருகிலை யிணைத்த கல்லை
ஏலவே கோலிக் கூட அதன்மிசை இடுவா ரானார்.

768. மருங்குநின் றவர்கள் பின்னும் மயல்மிக முதிர்ந்தான் என்னே
அரும்பெறல் இறைச்சி காய்ச்சி அதுக்கிவே றுமிழா நின்றான்
பெரும்பசி யுடைய னேனும் பேச்சிலன் எமக்கும் பேறு
தரும்பரி சுணரான் மற்றைத்  தசைபுறத் தெறியா நின்றான்.

769. தேவுமால் கொண்டான் இந்தத் திண்ணன்மற் றிதனைத் தீர்க்கல்
ஆவதொன் றறியோந் தேவ ராட்டியை நாக னோடு
மேவிநாங் கொணர்ந்து தீர்க்க வேண்டும்அவ் வேட்டைக் கானில்
ஏவலாட் களையுங் கொண்டு போதுமென் றெண்ணிப் போனார்.

770. கானவர் போன தோரார் கடிதினில் கல்லை யின்கண்
ஊனமு தமைத்துக் கொண்டு மஞ்சனம் ஆட்ட உன்னி
மாநதி நன்னீர் தூய வாயினிற் கொண்டு கொய்த
தூநறும் பள்ளித் தாமம் குஞ்சிமேல் துதையக் கொண்டார்.

771. தனுவொரு கையில் வெய்ய சரத்துடன் தாங்கிக் கல்லைப்
புனிதமெல் லிறைச்சி நல்ல போனகம் ஒருகை யேந்தி
இனியஎம் பிரானார் சாலப் பசிப்பரென் றிரங்கி யேங்கி
நனிவிரைந் திறைவர் வெற்பை நண்ணினார் திண்ண னார்தாம்.

772. இளைத்தனர் நாய னார்என் றீண்டச்சென் றெய்தி வெற்பின்
முளைத்தெழு முதலைக் கண்டு முடிமிசை மலரைக் காலில்
வளைத்தபொற் செருப்பால் மாற்றி வாயில்மஞ் சனநீர் தன்னை
விளைத்தஅன் புமிழ்வார் போல விமலனார் முடிமேல் விட்டார்.

773. தலைமிசைச் சுமந்த பள்ளித் தாமத்தைத் தடங் காளத்தி
மலைமிசைத் தம்பி ரானார் முடிமிசை வணங்கிச் சாத்திச்
சிலைமிசைப் பொலிந்த செங்கைத் திண்ணனார் சேர்த்த கல்லை
இலைமிசைப் படைத்த ஊனின் திருவமு தெதிரே வைத்து.

774. கொழுவிய தசைக ளெல்லாம் கோலினில் தெரிந்து கோத்தங்
கழலுறு பதத்திற் காய்ச்சிப் பல்லினா லதுக்கி நாவிற்
பழகிய இனிமை பார்த்துப் படைத்தஇவ் விறைச்சி சால
அழகிது நாய னீரே அமுதுசெய் தருளும் என்றார்.

775. அன்னவிம் மொழிகள் சொல்லி அமுதுசெய் வித்த வேடர்
மன்னனார் திருக்கா ளத்தி மலையினார்க் கினிய நல்லூன்
இன்னமும் வேண்டு மென்னும் எழுபெருங் காதல் கண்டு
பன்னெடுங் கரங்கள் கூப்பிப் பகலவன் மலையில் தாழ்ந்தான்.

776. அவ்வழி யந்தி மாலை அணைதலும் இரவு சேரும்
வெவ்விலங் குளவென் றஞ்சி மெய்ம்மையின் வேறு கொள்ளாச்
செவ்விய அன்பு தாங்கித் திருக்கையில் சிலையும் தாங்கி
மைவரை யென்ன ஐயர் மருங்குநின் றகலா நின்றார்.

777. சார்வருந் தவங்கள் செய்தும் முனிவரும் அமரர் தாமும்
கார்வரை அடவி சேர்ந்தும் காணுதற் கரியார் தம்மை
ஆர்வமுன் பெருக ஆரா அன்பினிற் கண்டு கொண்டே
நேர்பெற நோக்கி நின்றார் நீளிருள் நீங்க நின்றார்.

778. கழைசொரி தரளக் குன்றில் கதிர்நில வொருபாற் பொங்க
முழையர வுமிழ்ந்த செய்ய மணிவெயில் ஒருபால் மொய்ப்பத்
தழைகதிர்ப் பரிதியோடும சந்திரன் தலைஉ வாவில்
குழையணி காதர் வெற்பைக் கும்பிடச் சென்றால் ஒக்கும்.

779. விரவுபன் மணிகள் கான்ற விரிசுடர்ப் படலை பொங்க
மரகதம் ஒளிகொள் நீல மணிகளும் இமைக்குஞ் சோதி
பொரவிரு சுடருக் கஞ்சிப் போயின புடைகள் தோறும்
இரவிரு ளொதுங்கி னாலே போன்றுள தெங்கும் எங்கும்.

780. செந்தழல் ஒளியில் பொங்கும் தீபமா மரங்க ளாலும்
மந்திகள் முழையில் வைத்த மணிவிளக் கொளிக ளாலும்
ஐந்தும்ஆ றடக்கி யுள்ளார் அரும்பெருஞ் சோதி யாலும்
எந்தையார் திருக்கா ளத்தி மலையினில் இரவொன் றில்லை.

781. வருங்கறைப் பொழுது நீங்கி மல்கிய யாமம் சென்று
சுருங்கிட அறிந்த புள்ளின சூழ்சிலம் போசை கேட்டுக்
கருங்கட லென்ன நின்ற கண்துயி லாத வீரர்
அரும்பெறல் தம்பி ரானார்க் கமுதுகொண் டணைய வேண்டி.

782. ஏறுகாற் பன்றி யோடும் இருங்கலை புனமான் மற்றும்
வேறுவே றினங்கள் வேட்டை வினைத்தொழில் விரகி னாலே
ஊறுசெய் காலம் சிந்தித்  துருமிகத் தெரியாப் போதின்
மாறடு சிலையுங் கொண்டு வள்ளலைத் தொழுது போந்தார்.

783. மொய்காட்டும் இருள்வாங்கி முகங்காட்டுந் தேர்இரவி
மெய்காட்டும் அன்புடைய வில்லியார் தனிவேட்டை
எய்காட்டின் மாவளைக்க இட்டகருந் திரையெடுத்துக்
கைகாட்டு வான்போலக் கதிர்காட்டி யெழும்பொழுதில்.

784. எய்தியசீர் ஆகமத்தில் இயம்பியபூ சனைக்கேற்பக்
கொய்தமல ரும்புனலும் முதலான கொண்டணைந்தார்
மைதழையுங் கண்டத்து மலைமருந்தை வழிபாடு
செய்துவருந் தவமுடைய முனிவர்சிவ கோசரியார்.

785. வந்துதிரு மலையின்கண் வானவர்நா யகர்மருங்கு
சிந்தைநிய மத்தோடும் செல்கின்றார் திருமுன்பு
வெந்தஇறைச் சியும்எலும்பும் கண்டகல மிதித்தோடி
இந்தஅனு சிதங்கெட்டேன் யார்செய்தார் என்றழிவார்.

786. மேவநேர் வரஅஞ்சா வேடுவரே இதுசெய்தார்
தேவதே வேசனே திருமுன்பே இதுசெய்து
போவதே இவ்வண்ணம் புகுதநீர் திருவுள்ளம்
ஆவதே எனப்பதறி அழுதுவிழுந் தலமந்தார்.

787. பொருப்பிலெழுஞ் சுடர்க்கொழுந்தின் பூசனையும் தாழ்க்கநான்
இருப்பதினி என்என்றவ் இறைச்சியெலும் புடன்இலையும்
செருப்படியும் நாயடியும் திருவலகால் மாற்றியபின்
விருப்பினொடுந் திருமுகலிப் புனல்மூழ்கி விரைந்தணைந்தார்.

788. பழுதுபுகுந் ததுதீரப் பவித்திரமாம் செயல்புரிந்து
தொழுதுபெறு வனகொண்டு தூயபூ சனைதொடங்கி
வழுவில்திரு மஞ்சனமே முதலாக வரும்பூசை
முழுதுமுறை மையின்முடித்து முதல்வனார் கழல்பணிந்தார்.

789. பணிந்தெழுந்து தனிமுதலாம் பரனென்று பன்முறையால்
துணிந்தமறை மொழியாலே துதிசெய்து சுடர்த்திங்கள்
அணிந்தசடை முடிக்கற்றை அங்கணரை விடைகொண்டு
தணிந்தமனத் திருமுனிவர் தபோவனத்தி னிடைச்சார்ந்தார்.

790. இவ்வண்ணம் பெருமுனிவர் ஏகினார் இனியிப்பால்
மைவண்ணக் கருங்குஞ்சி வனவேடர் பெருமானார்
கைவண்ணச் சிலைவளைத்துக் கான்வேட்டை தனியாடிச்
செய்வண்ணத் திறம்மொழிவேன் தீவினையின் திறம்ஒழிவேன்.

791. திருமலையின் புறம்போன திண்ணனார் செறிதுறுகல்
பெருமலைக ளிடைச்சரிவில் பெரும்பன்றி புனம்மேய்ந்து
வருவனவுந் துணிபடுத்து மானினங்கள் கானிடைநின்
றொருவழிச்சென் றேறுதுறை ஒளிநின்று கொன்றருளி.

792. பயில்விளியால் கலையழைத்துப் பாடுபெற ஊடுருவும்
அயில்முகவெங் கணைபோக்கி அடியொற்றி மரையினங்கள்
துயிலிடையிற் கிடையெய்து தொடர்ந்துகட மைகளெய்து
வெயில்படுவெங் கதிர்முதிரத் தனிவேட்டை வினைமுடித்தார்.

793. பட்டவன விலங்கெல்லாம் படர்வனத்தில் ஒருசூழல்
இட்டருகு தீக்கடைகோல் இருஞ்சுரிகை தனையுருவி
வெட்டிநறுங் கோல்தேனும் மிகமுறித்துத் தேக்கிலையால்
வட்டமுறு பெருங்கல்லை  மருங்குபுடை படவமைத்தார்.

794. இந்தனத்தை முறித்தடுக்கி எரிகடையும் அரணியினில்
வெந்தழலைப் பிறப்பித்து மிகவளர்த்து மிருகங்கள்
கொந்திஅயில் அலகம்பாற் குட்டமிட்டுக் கொழுப்பரிந்து
வந்தனகொண் டெழுந்தழலில் வக்குவன வக்குவித்து.

795. வாயம்பால் அழிப்பதுவும் வகுப்பதுவும் செய்தவற்றின்
ஆயவுறுப் பிறைச்சியெலாம் அரிந்தொருகல் லையிலிட்டுக்
காயநெடுங் கோல்கோத்துக் கனலின்கண் உறக்காய்ச்சித்
தூயதிரு அமுதமைக்ககச் சுவைகாணல் உறுகின்றார்.

796. எண்ணிறந்த கடவுளருக் கிடுமுணவு கொண்டூட்டும்
வண்ணஎரி வாயின்கண் வைத்ததெனக் காளத்தி
அண்ணலார்க் காம்பரிசு தாஞ்சோதித் தமைப்பார்போல்
திண்ணனார் திருவாயில் அமைத்தார்ஊன் திருவமுது.

797. நல்லபத முறவெந்து நாவின்கண் இடுமிறைச்சி
கல்லையினிற் படைத்துத்தேன் பிழிந்துகலந் ததுகொண்டு
வல்விரைந்து திருப்பள்ளித் தாமமுந்தூய் மஞ்சனமும்
ஒல்லையினின் முன்புபோல் உடன்கொண்டு வந்தணைந்தார்.

798. வந்துதிருக் காளத்தி மலையேறி வனசரர்கள்
தந்தலைவ னார்இமையோர் தலைவனார் தமையெய்தி
அந்தணனார் பூசையினை முன்புபோ லகற்றியபின்
முந்தைமுறை தம்முடைய பூசனையின் செயல்முடிப்பார்.

799. ஊனமுது கல்லையுடன் வைத்திதுமுன் னையின்நன்றால்
ஏனமொடு மான்கலைகள் மரைகடமை யிவையிற்றில்
ஆனவுறுப் பிறைச்சியமு தடியேனுஞ் சுவைகண்டேன்
தேனுமுடன் கலந்ததிது தித்திக்கும் எனமொழிந்தார்.

800. இப்பரிசு திருவமுது செய்வித்துத் தம்முடைய
ஒப்பரிய பூசனைசெய் தந்நெறியில் ஒழுகுவார்
எப்பொழுதும் மேன்மேல்வந் தெழும்அன்பால் காளத்தி
அப்பர்எதிர் அல்லுறங்கார் பகல்வேட்டை யாடுவார்.

801. மாமுனிவர் நாள்தோறும் வந்தணைந்து வனவேந்தர்
தாமுயலும் பூசனைக்குச் சாலமிகத் தளர்வெய்தித்
தீமையென அதுநீக்கிச் செப்பியஆ கமவிதியால்
ஆமுறையில் அருச்சனைசெய் தந்நெறியில் ஒழுகுவரால்.

802.  நாணனொடு காடனும்போய் நாகனுக்குச் சொல்லியபின்
ஊணும்உறக் கமுமின்றி அணங்குறைவா ளையுங்கொண்டு
பேணுமக னார்தம்பால் வந்தெல்லாம் பேதித்துக்
காணுநெறி தங்கள்குறி வாராமற் கைவிட்டார்.

803. முன்புதிருக் காளத்தி முதல்வனார் அருள்நோக்கால்
இன்புறுவே தகத்திரும்பு பொன்னானாற் போல்யாக்கைத்
தன்பரிசும் வினையிரண்டும் சாருமலம் மூன்றுமற
அன்புபிழம் பாய்த்திரிவார் அவர்கருத்தின் அளவினரோ.

804. அந்நிலையில் அன்பனார் அறிந்தநெறி பூசிப்ப
மன்னியஆ கமப்படியால் மாமுனிவர் அருச்சித்திங்
கென்னுடைய நாயகனே இதுசெய்தார் தமைக்காணேன்
உன்னுடைய திருவருளால் ஒழித்தருள வேண்டுமென.

805. அன்றிரவு கனவின்கண் அருள்முனிவர் தம்பாலே
மின்திகழுஞ் சடைமவுலி வேதியர்தா மெழுந்தருளி
வன்திறல்வே டுவன்என்று மற்றவனை நீநினையேல்
நன்றவன்தன் செயல்தன்னை நாமுரைப்பக் கேள்என்று.

806. அவனுடைய வடிவெல்லாம் நம்பக்கல் அன்பென்றும்
அவனுடைய அறிவெல்லாம் நமையறியும் அறிவென்றும்
அவனுடைய செயலெல்லாம் நமக்கினிய வாமென்றும்
அவனுடைய நிலைஇவ்வா றறிநீயென் றருள்செய்வார்.

807. உனக்கவன்தன் செயல்காட்ட நாளைநீ யொளித்திருந்தால்
எனக்கவன்தன் பரிவிருக்கும் பரிசெல்லாம் காண்கின்றாய்
மனக்கவலை ஒழிகென்று மறைமுனிவர்க் கருள்செய்து
புனற்சடிலத் திருமுடியார் எழுந்தருளிப் போயினார்.

808. கனவுநிலை நீங்கியபின் விழித்துணர்ந்து கங்குலிடைப்
புனைதவத்து மாமுனிவர் புலர்வளவும் கண்துயிலார்
மனமுறும்அற் புதமாகி வரும்பயமும் உடனாகித்
துனைபுரவித் தனித்தேர்மேல் தோன்றுவான் கதிர்தோன்ற.

809. முன்னைநாள் போல்வந்து திருமுகலிப் புனல்மூழ்கிப்
பன்முறையும் தம்பிரான் அருள்செய்த படிநினைந்து
மன்னுதிருக் காளத்தி மலையேறி முன்புபோல்
பிஞ்ஞகனைப் பூசித்துப் பின்பாக ஒளித்திருந்தார்.

810. கருமுகி லென்ன நின்ற கண்படா வில்லி யார்தாம்
வருமுறை ஆறாம் நாளில் வரும்இர வொழிந்த காலை
அருமறை முனிவ னார்வந் தணைவதன் முன்னம் போகித்
தருமுறை முன்பு போலத் தனிப்பெரு வேட்டை யாடி.

811. மாறில்ஊன் அமுதும் நல்ல மஞ்சனப் புனலுஞ் சென்னி
ஏறுநாண் மலரும் வெவ்வே றியல்பினில் அமைத்துக் கொண்டு
தேறுவார்க் கமுத மான செல்வனார் திருக்கா ளத்தி
ஆறுசேர் சடையார் தம்மை அணுகவந் தணையா நின்றார்.

812. இத்தனை பொழுதுந் தாழ்த்தேன் எனவிரைந் தேகு வார்முன்
மொய்த்தபல் சகுன மெல்லாம் முறைமுறை தீங்கு செய்ய
இத்தகு தீய புட்கள் ஈண்டமுன் உதிரங் காட்டும்
அத்தனுக் கென்கொல் கெட்டேன் அடுத்ததென் றணையும் போதில்.

813. அண்ணலார் திருக்கா ளத்தி அடிகளார் முனிவ னார்க்குத்
திண்ணனார் பரிவு காட்டத் திருநய னத்தில் ஒன்று
துண்ணென உதிரம் பாய இருந்தனர் தூரத் தேஅவ்
வண்ணவெஞ் சிலையார் கண்டு வல்விரைந் தோடி வந்தார்.

814. வந்தவர் குருதி கண்டார் மயங்கினார் வாயில் நன்னீர்
சிந்திடக் கையில் ஊனும் சிலையுடன் சிதறி வீழக்
கொந்தலர் பள்ளித் தாமங் குஞ்சிநின் றலைந்து சோரப்
பைந்தழை அலங்கல் மார்பர் நிலத்திடைப் பதைத்து வீழ்ந்தார்.

815. விழுந்தவர் எழுந்து சென்று துடைத்தனர் குருதி வீழ்வ
தொழிந்திடக் காணார் செய்வ தறிந்திலர் உயிர்த்து மீள
அழிந்துபோய் வீழ்ந்தார் தேறி யாரிது செய்தார் என்னா
எழுந்தனர் திசைக ளெங்கும் பார்த்தனர் எடுத்தார் வில்லும்.

816. வாளியுந் தெரிந்து கொண்டிம் மலையிடை எனக்கு மாறா
மீளிவெம் மறவர் செய்தார் உளர்கொலோ விலங்கின் சாதி
ஆளிமுன் னாகி யுள்ள விளைத்தவோ அறியே னென்று
நீளிருங் குன்றச் சாரல் நெடிதிடை நேடிச் சென்றார்.

817. வேடரைக் காணார் தீய விலங்குகள் மருங்கும் எங்கும்
நாடியுங் காணார் மீண்டும் நாயனார் தம்பால் வந்து
நீடிய சோகத் தோடு நிறைமலர்ப் பாதம் பற்றி
மாடுறக் கட்டிக் கொண்டு கதறினார் கண்ணீர் வார.

818. பாவியேன் கண்ட வண்ணம் பரமனார்க் கடுத்த தென்னோ
ஆவியின் இனிய எங்கள் அத்தனார்க் கடுத்த தென்னோ
மேவினார் பிரிய மாட்டா விமலனார்க் கடுத்த தென்னோ
ஆவதொன் றறிகி லேன்யான் என்செய்கேன் என்று பின்னும்.

819. என்செய்தால் தீரு மோதான் எம்பிரான் திறத்துத் தீங்கு
முன்செய்தார் தம்மைக் காணேன் மொய்கழல் வேட ரென்றும்
மின்செய்வார் பகழிப் புண்கள் தீர்க்குமெய் மருந்து தேடிப்
பொன்செய்தாழ் வரையிற் கொண்டு வருவன்நான் என்று போனார்.

820.  நினைத்தனர் வேறு வேறு நெருங்கிய வனங்க ளெங்கும்
இனத்திடைப் பிரிந்த செங்கண் ஏறென வெருக்கொண் டெய்திப்
புனத்திடைப் பறித்துக் கொண்டு பூதநா யகன்பால் வைத்த
மனத்தினுங் கடிது வந்து மருந்துகள் பிழிந்து வார்த்தார்.

821. மற்றவர் பிழிந்து வார்த்த மருந்தினால் திருக்கா ளத்திக்
கொற்றவர் கண்ணிற் புண்ணீர் குறைபடா திழியக் கண்டே
இற்றையின் நிலைமைக் கென்னோ இனிச்செய லென்று பார்ப்பார்
உற்றநோய் தீர்ப்ப தூனுக் கூனெனும் உரைமுன் கண்டார்.

822. இதற்கினி என்கண் அம்பால் இடந்தப்பின் எந்தை யார்கண்
அதற்கிது மருந்தாய்ப் புண்ணீர் நிற்கவும் அடுக்கு மென்று
மதர்த்தெழும் உள்ளத் தோடு மகிழ்ந்துமுன் னிருந்து தங்கண்
முதற்சர மடுத்து வாங்கி முதல்வர்தங் கண்ணில் அப்ப.

823.  நின்றசெங் குருதி கண்டார் நிலத்தினின் றேறப் பாய்ந்தார்
குன்றென வளர்ந்த தோள்கள் கொட்டினார் கூத்து மாடி
நன்றுநான் செய்த இந்த மதியென நகையும் தோன்ற
ஒன்றிய களிப்பி னாலே உன்மத்தர் போல மிக்கார்.

824. வலத்திருக் கண்ணில் தங்கண் அப்பிய வள்ள லார்தம்
நலத்தினைப் பின்னும் காட்ட  நாயனார் மற்றைக் கண்ணில்
உலப்பில்செங் குருதி பாயக் கண்டனர் உலகில் வேடர்
குலப்பெரும் தவத்தால் வந்து கொள்கையின் உம்பர் மேலார்.

825. கண்டபின் கெட்டேன் எங்கள் காளத்தி யார்கண் ணொன்று
புண்தரு குருதி நிற்க மற்றைக்கண் குருதி பொங்கி
மண்டும்மற் றிதனுக் கஞ்சேன் மருந்துகைக் கண்டே னின்னும்
உண்டொரு கண்அக் கண்ணை இடந்தப்பி யொழிப்பே னென்று.

826. கண்ணுதல் கண்ணில் தங்கண் இடந்தப்பிற் காணும் நேர்பா
டெண்ணுவார் தம்பி ரான்தன் திருக்கண்ணில் இடக்கா லூன்றி
உண்ணிறை காத லோடும் ஒருதனிப் பகழி கொண்டு
திண்ணனார் கண்ணி லூன்றத் தரித்திலர் தேவ தேவர்.

827. செங்கண்வெள் விடையின் பாகர் திண்ணனார் தம்மை ஆண்ட
அங்கணர் திருக்கா ளத்தி அற்புதர் திருக்கை யன்பர்
தங்கண்முன் னிடக்குங் கையைத் தடுக்கமூன் றடுக்கு நாக
கங்கணர் அமுத வாக்குக் கண்ணப்ப நிற்க வென்றே.

828. கானவர் பெருமா னார்தங் கண்ணிடந் தப்பும் போதும்
ஊனமு துகந்த ஐயர் உற்றுமுன் பிடிக்கும் போதும்
ஞானமா முனிவர் கண்டார் நான்முகன் முதலா யுள்ள
வானவர் வளர்பூ மாரி பொழிந்தனர் மறைகள் ஆர்ப்ப.

829. பேறினி யிதன்மேல் உண்டோ பிரான்திருக் கண்ணில் வந்த
ஊறுகண் டஞ்சித் தங்கண் இடந்தப்ப உதவுங் கையை
ஏறுயர்த் தவர் தங் கையால் பிடித்துக்கொண் டென்வ லத்தின்
மாறிலாய் நிற்க வென்று மன்னுபே ரருள்பு ரிந்தார்.

830. மங்குல்வாழ் திருக்கா ளத்தி மன்னனார் கண்ணில் புண்ணீர்
தங்கணால் மாற்றப் பெற்ற தலைவர்தாள் தலைமேற் கொண்டே
கங்கைவாழ் சடையார் வாழும் கடவூரிற் கலய னாராம்
பொங்கிய புகழின் மிக்கார் திருத்தொண்டு புகல லுற்றேன்.

1. பகர்ந்துலகு சீர் போற்றும் பழை வளம் பதியாகும் 	
 திகழ்ந்த புனற் கொள்ளிடம் பொன் செழுமணிகள் திரைக் கரத்தால் 	
 முகந்து தர இரு மருங்கும் முளரி மலர்க் கையேற்கும் 	
 அகல் பணை நீர் நன்னாட்டு மேற்காநாட்டு ஆதனூர் 	

 2. நீற்றலர் பேர் ஒளி நெருங்கும் அப்பதியின் நிறை கரும்பின் 	
 சாற்று அலைவன் குலை வயலில் தகட்டு வரால் எழப் பகட்டேர் 
 ஆற்றலவன் கொழுக் கிழித்த சால் வழி போய் அசைந்து ஏறிச் 	
 சேற்றலவன் கரு உயிர்க்க முருகுயிர்க்கும் செழுங் கமலம் 	

 3. நனை மருவுஞ் சினை பொதுளி நறு விரை சூழ் செறி தளிரில் 	
 தினகர மண்டலம் வருடுஞ் செழுந் தருவின் குலம் பெருகிக் 	
 கனமருவி அசைந்து அலையக் களி வண்டு புடை சூழப் 	
 புனல் மழையோ மதுமழையோ பொழிவு ஒழியா பூஞ்சோலை 	

 4. பாளை விரி மணங் கமழும் பைங்காய் வன் குலைத்தெங்கின் 	
 தாளதிர மிசை முட்டித் தடம் கிடங்கின் எழப்பாய்ந்த 	
 வாளை புதையச் சொரிந்த பழமிதப்ப வண் பலவின் 	
 நீளமுதிர் கனி கிழி தேன் நீத்தத்தில் எழுந்துகளும் 	

 5. வயல் வளமும் செயல் படு பைந் துடவையிடை வருவளமும் 	
 வியலிடம் எங்கணும் நிறைய மிக்க பெரும் திருவினாம் 	
 புயலடையும் மாடங்கள் பொலிவு எய்த மலியுடைத்தாய் 	
 அயலிடை வேறு அடி நெருங்கக் குடி நெருங்கி உளது அவ்வூர் 	

 6. மற்றவ்வூர் புறம் பணையின் வயல் மருங்கு பெரும் குலையில் 	
 சுற்றம் விரும்பிய கிழமைத் தொழில் உழவர் கிளை துவன்றிப் 	
 பற்றிய பைங் கொடிச் சுரை மேல் படர்ந்த பழம் கூரையுடைப் 	
 புற்குரம்பைச் சிற்றில் பல நிறைந்து உளதோர் புலைப்பாடி 	

 7. கூருகிர் மெல்லடி அலகின் குறும் பார்ப்புக் குழுச் சுழலும் 	
 வார் பயில் முன்றிலில் நின்ற வள்ளுகிர் நாய் துள்ளு பறழ் 	
 கார் இரும்பின் சரி செறிகைக் கரும் சிறார் கவர்ந்து ஓட 	
 ஆர் சிறு மென் குரைப்படக்கும் அரைக்கு அசைத்த இருப்பு மணி 	

 8. வன் சிறு தோல்மிசை உழத்தி மகவு உறக்கும் நிழல் மருதும் 	
 தன் சினை மென் பெடையொடுங்குந் தடங்குழிசிப் புதை நீழல் 	
 மென் சினைய வஞ்சிகளும் விசிப் பறை தூங்கின மாவும் 	
 புன்றலை நாய்ப் புனிற்று முழைப் புடைத்து எங்கும் உடைத்து எங்கும் 	

 9. செறிவலித் திண் கடைஞர் வினைச் செயல்புரிவை கறை யாமக் 	
 குறி அளக்க உளைக்கும் செங் குடுமி வாரணச் சேக்கை 	
 வெறி மலர்த் தண் சினைக் காஞ்சி விரி நீழல் மருங்கு எல்லாம் 	
 நெறி குழல் புன் புலை மகளிர் நெற் குறு பாட்டு ஒலி பரக்கும் 	

 10. புள்ளும் தண் புனல் கலிக்கும் பொய்கையுடைப் புடை எங்கும் 	
 தள்ளும் தாள் நடை அசையத் தளை அவிழ் பூங்குவளை மது 	
 விள்ளும் பைங் குழல் கதிர் நெல் மிலைச்சிய புன் புலைச்சியர்கள் 	
 கள்ளுண்டு களி தூங்கக் கறங்கு பறையும் கலிக்கும் 	

 11. இப்படித்து ஆகிய கடைஞர் இருப்பின் வரைப்பினின் வாழ்வார் 	
 மெய்ப்பரிவு சிவன் கழற்கே விளைத்த உணர்வொடும் வந்தார் 	
 அப்பதியில் ஊர் புலைமை ஆன்ற தொழில் தாயத்தார் 	
 ஒப்பிலவர் நந்தனார் என ஒருவர் உளர் ஆனார் 	

12. பிறந்து உணர்வு தொடங்கிய பின் பிறைக் கண்ணிப் பெருந்தகைபால் 	
 சிறந்த பெரும் காதலினால் செம்மை புரி சிந்தையராய் 	
 மறந்தும் அயல் நினைவு இன்றி வரு பிறப்பின் வழி வந்த 	
 அறம் புரி கொள்கையராயே அடித்தொண்டின் நெறி நின்றார் 	

 13.  ஊரில் விடும் பறைத் துடைவை உணவுரிமையாக்கொண்டு 	
 சார்பில் வரும் தொழில் செய்வார் தலை நின்றார் தொண்டினால் 	
 கூரிலைய முக் குடுமிப் படை அண்ணல் கோயில் தொறும் 	
 பேரிகை முதலாய முகக் கருவி பிறவினுக்கும் 	

 14. போர்வைத் தோல் விசி வார் என்று இனையனவும் புகலும் இசை 	
 நேர் வைத்த வீணைக்கும் யாழுக்கும் நிலை வகையில் 	
 சேர்வுற்ற தந்திரியும் தேவர் பிரான் அர்ச்சனை கட்கு 	
 ஆர்வத்தின் உடன் கோரோசனையும் இவை அளித்து உள்ளார் 	

 15. இவ் வகையில் தந்தொழிலின் இயன்ற வெலாம் எவ்விடத்தும் 	
 செய்வனவும் கோயில்களில் திரு வாயில் புறம் நின்று 	
 மெய் விரவு பேரன்பு மிகுதியினால் ஆடுதலும் 	
 அவ்வியல்பில் பாடுதலுமாய் நிகழ்வார் அந்நாளில் 	

 16. திருப் புன்கூர்ச் சிவலோகன் சேவடிகள் மிக நினைந்து 	
 விருப்பினோடும் தம் பணிகள் வேண்டுவன செய்வதற்கே 	
 அருத்தியினால் ஒருப்பட்டு அங்கு ஆதனூர் தனில் நின்றும் 	
 வருத்தமுறுங் காதலினால் வந்து அவ்வூர் மருங்கணைந்தார் 	

 17. சீர் ஏறும் இசை பாடித் திருத் தொண்டர் திரு வாயில் 	
 நேரே கும்பிட வேண்டும் என நினைந்தார்க்கு அது நேர்வார் 	
 கார் ஏறும் எயில் புன் கூர்க் கண்ணுதலார் திரு முன்பு 	
 போரேற்றை விலங்க அருள் புரிந்து அருளிப் புலப்படுத்தார் 	

 18. சிவலோகம் உடையவர் தம் திரு வாயில் முன்னின்று 	
 பவ லோகம் கடப்பவர் தம் பணிவிட்டுப் பணிந்து எழுந்து 	
 சுவலோடுவார் அலையப் போவார் பின் பொரு சூழல் 	
 அவலோடும் அடுத்தது கண்டு ஆதரித்துக் குளம் தொட்டார் 	

 19. வடம் கொண்ட பொன் இதழி மணி முடியார் திரு அருளால் 	
 தடம் கொண்ட குளத்து அளவு சமைத்து அதற்பின் தம் பெருமான் 	
 இடம் கொண்ட கோயில் புறம் வலம் கொண்டு பணிந்து எழுந்து 	
 நடம் கொண்டு விடை கொண்டு தம் பதியில் நண்ணினார் 	

 20. இத் தன்மை ஈசர் மகிழ் பதி பலவும் சென்று இறைஞ்சி 	
 மெய்த் திருத் தொண்டு செய்து விரவுவார் மிக்கு எழுந்த 	
 சித்தமொடுந் திருத் தில்லைத் திரு மன்று சென்று இறைஞ்ச 	
 உய்த்த பெருங் காதல் உணர்வு ஒழியாது வந்து உதிப்ப 	

 21. அன்று இரவு கண் துயிலார் புலர்ந்து அதற்பின் அங்கு எய்த 	
 ஒன்றியணை தரு தன்மை உறு குலத்தோடு இசைவு இல்லை 	
 என்று இதுவும் எம்பெருமான் ஏவல் எனப் போக்கு ஒழிவார் 	
 நன்றுமெழுங் காதல் மிக நாளைப் போவேன் என்பார் 	

 22.  நாளைப் போவேன் என்று நாள்கள் செலத் தரியாது 	
 பூளைப் பூவாம் பிறவிப் பிணிப்பு ஒழியப் போவாராய் 	
 பாளைப் பூங்கமுகுடுத்த பழம் பதியின் நின்றும் போய் 	
 வாளைப் போத்து எழும் பழனஞ் சூழ் தில்லை மருங்கணைவார் 	

 23. செல்கின்ற போழ்து அந்தத் திரு எல்லை பணிந்து எழுந்து 	
 பல்கும் செந்தீ வளர்த்த பயில் வேள்வி எழும் புகையும் 	
 மல்கு பெரும் இடையோதும் மடங்கள் நெருங்கினவும் கண்டு 	
 அல்கும் தம் குலம் நினைந்தே அஞ்சி அணைந்திலர் நின்றார் 	

 24. நின்றவர் அங்கு எய்தற்கு அரிய பெருமையினை நினைப்பார் முன் 	
 சென்று இவையும் கடந்து ஊர் சூழ் எயில் திருவாயிலைப் புக்கார் 	
 குன்று அனைய மாளிகைகள் தொறும் குலவும் வேதிகைகள் 	
 ஒன்றிய மூவாயிரம் அங்கு உள என்பார் ஆகுகள் 	

 25. இப்பரிசாய் இருக்க எனக்கு எய்தல் அரிது என்று அஞ்சி 	
 அப்பதியின் மதில் புறத்தின் ஆராத பெருங் காதல் 	
 ஒப்ப அரிதாய் வளர்ந்து ஓங்க உள் உருகிக் கை தொழுதே 	
 செப்ப அரிய திரு எல்லை வலங் கொண்டு செல்கின்றார் 	

 26. இவ் வண்ணம் இரவு பகல் வலம் செய்து அங்கு எய்து அரிய 	
 அவ் வண்ணம் நினைந்து அழிந்த அடித் தொண்டர் அயர்வு எய்தி 	
 மை வண்ணத்து திரு மிடற்றார் மன்றில் நடம் கும்பிடுவது 	
 எவ் வண்ணம் என நினைந்தே ஏசறவினெடுந் துயில்வார் 	

 27. இன்னல் தரும் இழி பிறவி இது தடை என்றே துயில்வார் 	
 அந் நிலைமை அம்பலத்துள் ஆடுவார் அறிந்து அருளி 	
 மன்னு திருத் தொண்டர் அவர் வருத்தம் எல்லாம் தீர்ப்பதற்கு 	
 முன் அணைந்து கனவின் கண் முறுவலோடும் அருள் செய்வார் 	

 28. இப் பிறவி போய் நீங்க எரியினிடை நீ மூழ்கி 	
 முப்புரி நூல் மார்பர் உடன் முன் அணைவாய் என்ன மொழிந்து 	
 அப் பரிசே தில்லை வாய் அந்தணர்க்கும் எரி அமைக்க 	
 மெய்ப் பொருள் ஆனார் அருளி அம்பலத்தே மேவினார் 	

 29. தம் பெருமான் பணி கேட்ட தவ மறையோர் எல்லாரும் 	
 அம்பலவர் திருவாயின் முன்பு அச்சமுடன் ஈண்டி 	
 எம்பெருமான் அருள் செய்த பணி செய்வோம் என்று ஏத்தித் 	
 தம் பரிவு பெருக வரும் திருத் தொண்டர் பால் சார்ந்தார் 	

 30.  ஐயரே அம்பலவர் அருளால் இப் பொழுது அணைந்தோம் 	
 வெய்ய அழல் அமைத்து உமக்குத் தர வேண்டி என விளம்ப 	
 நையும் மனத் திருத் தொண்டர் நான் உய்ந்தேன் எனத் தொழுதார் 	
 தெய்வ மறை முனிவர்களும் தீ அமைத்த படி மொழிந்தார் 	

 31. மறையவர்கள் மொழிந்து அதன் பின் தென் திசையின் மதில் புறத்துப் 	
 பிறை உரிஞ்சும் திருவாயில் முன்பாக பிஞ்ஞகர் தம் 	
 நிறை அருளால் மறையவர்கள் நெருப்பு அமைத்த குழி எய்தி 	
 இறையவர் தாள் மனம் கொண்டே எரி சூழ வலம் கொண்டார் 	

 32. கை தொழுது நடமாடுங் கழலுன்னி அழல் புக்கார் 	
 எய்திய அப் பொழுதின் கண் எரியின் கண் இம்மாயப் 	
 பொய் தகையும் உருவொழித்துப் புண்ணிய மா முனி வடிவாய் 	
 மெய் திகழ் வெண்ணூல் விளங்க வேணி முடி கொண்டு எழுந்தார் 	

 33. செந்தீ மேல் எழும் பொழுது செம்மலர் மேல் வந்து எழுந்த 	
 அந்தணன் போல் தோன்றினார் அந்தரத்து துந்துபி நாதம் 	
 வந்து எழுந்தது இரு விசும்பில் வானவர்கள் மகிழ்ந்து ஆர்த்துப் 	
 பைந்துணர் மந்தாரத்தின் பனி மலர்மாரிகள் பொழிந்தார் 	

 34. திருவுடைய தில்லைவாழ் அந்தணர்கள் கை தொழுதார் 	
 பரவரிய தொண்டர்களும் பணிந்து மனம் களிப் பயின்றார் 	
 அருமறை சூழ் திரு மன்றில் ஆடுகின்ற கழல் வணங்க 	
 வருகின்றார் திரு நாளைப் போவாராம் மறை முனிவர் 	

 35. தில்லை வாழ் அந்தணரும் உடன் செல்லச் சென்று எய்தி 	
 ஒல்லை மான் மறிக் கரத்தார் கோபுரத்தைத் தொழுது இறைஞ்சி 	
 ஒல்லை போய் உட்புகுந்தார் உலகு உய்ய நடம் ஆடும் 	
 எல்லையினைத் தலைப்பட்டார் யாவர் களும் கண்டிலரால் 	

 36. அந்தணர்கள் அதிசயத்தார் அருமுனிவர் துதி செய்தார் 	
 வந்தணைந்த திருத் தொண்டர் தம்மை வினை மாசு அறுத்து 	
 சுந்தரத் தாமரை புரையும் துணை அடிகள் தொழுது இருக்க 	
 அந்தம் இலா ஆனந்தப் பெரும் கூத்தர் அருள் புரிந்தார் 	

 37. மாசு உடம்பு விடத் தீயின் மஞ்சனம் செய்து அருளி எழுந்து 	
 ஆசில் மறை முனியாகி அம்பலவர் தாள் அடைந்தார் 	
 தேசுடைய கழல் வாழ்த்தித் திருக் குறிப்புத் தொண்டவிளைப் 	
 பாசம் உற முயன்றவர்தம் திருத் தொண்டின் பரிசு உரைப்பாம்

திருச்சிற்றம்பலம்!!!

226. பவளமால் வரையைப் பனிபடர்ந்(து)
அனையதோர் படரொளிதரு திருநீறும்
குவளை மாமலர்க் கண்ணியும் கொன்றையும்
துன்றுபொற் குழல்திருச் சடையும்
திவள மாளிகை சூழ்தரு தில்லை
யுள்திரு நடம்புரி கின்ற
தவள வண்ணனை நினைதொறும்
என்மனம் தழல்மெழு(கு)ஒக் கின்றதே.

227. ஒக்க ஓட்டந்த அந்தியும்
மதியமும் அலைகடல் ஒலியோடு
நெக்கு வீழ்தரு நெஞ்சினைப்
பாய்தலும் நிறையழிந்(து) இருப்பேனைச்
செக்கர் மாளிகை சூழ்தரு
தில்லையுள் திருநடம் வகையாலே
பக்கம் ஓட்டந்த மன்மதன்
மலர்க்கணை படுந்தொறும் அலைந்தேனே.

228. அலந்து போயினேன் அம்பலக்கூத்தனே அணிதில்லை நகராளீ
சிலந்தியை அரசாள்க என்று அருள்செய்த தேவதே வீசனே
உலந்தமார்க் கண்டிக் காகிஅக்காலனை உயிர்செக வுதைகொண்ட
மலர்ந்த பாதங்கள் வனமுலைமேலொற்ற வந்தருள் செய்யாயே.

229. அருள்செய்(து) ஆடுநல் அம்பலக்கூத்தனே ! அணிதில்லை நகராளீ
மருள்செய்(து) என்றனை வனமுலை பொன்பயப் பிப்பது வழக்காமோ?
திரளும் நீள்மணிக் கங்கையைத்திருச்சடைச் சேர்த்திஅச் செய்யாளுக்(கு)
உருவம் பாகமும் ஈந்துநல் அந்தியை ஒண்ணுதல் வைத்தோனே.

230. வைத்த பாதங்கள் மாலவன் காண்கிலன் மலரவன் முடிதேடி
எய்த்து வந்திழிந்(து) இன்னமும் துதிக்கின்றார் எழில்மறை அவற்றாலே
செய்த்தலைக் கமலம் மலர்ந்தோங்கிய தில்லை அம்பலத் தானைப்
பத்தியாற் சென்று கண்டிட என்மனம் பதைபதைப்(பு) ஒழியாதே.

231. தேய்ந்து மெய்வெளுத்து அகம் வளைந்து அரவினை அஞ்சித்தான் இருந்தேயும்
காய்ந்து வந்துவந்(து) என்றனை வலிசெய்து கதிர்நிலா எரிதூவும்
ஆய்ந்த நான்மறை அந்தணர் தில்லையுள் அம்பலத்(து) அரன்ஆடல்
வாய்ந்த மாமலர்ப் பாதங்கள் காண்பதோர் மனத்தினை உடையேற்கே.

232. உடையும் பாய்புலித் தோலும்நல்அரவமும் உண்பதும் பலிதேர்ந்து
விடைய(து) ஊர்வது மேவிடங்கொடுவரை, ஆகிலும் என்நெஞ்சம்
மடைகொள் வாளைகள் குதிகொளும்வயல்தில்லை அம்பலத்(து) அனலாடும்
உடைய கோவினை அன்றிமற்றுஆரையும் உள்ளுவது அறியேனே.

233. அறிவும் மிக்கநல் நாணமும்நிறைமையும் ஆசையும் இங்குள்ள
உறவும் பெற்றநற் றாயொடுதந்தையும் உடன்பிறந் தவரோடும்
பிறிய விட்டுனை அடைந்தனன்ஏன்றுகொள் பெரும்பற்றப் புலியூரின்
மறைகள் நான்கும்கொண் டந்தணர்ஏத்தநன் மாநடம் மகிழ்வானே.

234. வான நாடுடை மைந்தனே !ஓஎன்பன் வந்தரு ளாய் என்பன்
பால்நெய் ஐந்துடன் ஆடியபடர்சடைப் பால்வண்ண னேஎன்பன்
தேனமர் பொழில் சூழ்தருதில்லையுள் திருநடம் புரிகின்ற
ஏன வாமணிப் பூணணி மார்பனே ! எனக்கருள் புரியாயே.

235. புரியும் பொன்மதில் சூழ்தரு தில்லையுள் பூசுரர் பலர்போற்ற
எரிய(து) ஆடும்எம் ஈசனைக் காதலித்(து) இனையவள் மொழியாக
வரைசெய் மாமதில் மயிலையர் மன்னவன் மறைவல திருவாலி
பரவல் பத்திவை வல்லவர் பரமன(து) அடியிணை பணிவாரே.

திருச்சிற்றம்பலம்!!!

215. மையல் மாதொரு கூறன் மால்விடையேறி மான்மறி யேந்தியதடம்
கையன் கார்புரையும் கறைக்கண்டன் கனல் மழுவான்
ஐயன் ஆரழல் ஆடுவான் அணி நீர்வயல் தில்லை அம்பலத்தான்
செய்ய பாதம் வந்தென் சிந்தை உள்ளிடம் கொண்டனவே.

216. சலம்பொற்றாமரை தாழ்ந்தெழுந்த தடமும் தடம்புனல் வாய்மலர் தழீஇ
அலம்பி வண்டறையும் அணியார் தில்லை அம்பலவன்
புலம்பி வானவர் தானவர் புகழ்ந்து ஏத்த ஆடுபொற் கூத்தனார் கழல்
சிலம்பு கிண்கிணி என் சிந்தை உள்ளிடங் கொண்டனவே.

217. குருண்ட வார்குழல் கோதை மார்குயில்போன்மிழற்றிய கோல மாளிகை
திரண்ட தில்லை தன்னுள் திருமல்கு சிற்றம் பலவன்
மருண்டு மாமலை யான்மகள் தொழ ஆடுங் கூத்தன் மணிபுரை தரு
திரண்ட வான்குறங்கென் சிந்தை யுள்ளிடங் கொண்டனவே.

218. போழ்ந்தி யானை தன்னைப் பொருப்பன் மகள்உமை அச்சங் கண்டவன்
தாழ்ந்த தண்புனல்சூழ் தடமல்கு சிற்றம்பலவன்
சூழ்ந்த பாய்புலித் தோல்மிசை தொடுத்து வீக்கும் பொன்நூல் தன்னினொடு
தாழ்ந்த கச்ச தன்றே தமியேனைத் தளிர்வித்ததே.

219. பந்த பாச மெலாம் அறப் பசு பாசம் நீக்கிய பன்முனிவரோடு
அந்தணர் வழங்கும் அணியார் தில்லை அம்பலவன்
செந்தழல் புரைமேனியும் திகழும் திருவயிறும் வயிற்றினுள்
உந்திவான்சுழி என்உள்ளத்து உள்ளிடங் கொண்டனவே.

220. குதிரை மாவொடு தேர்பல குவிந்து ஈண்டு தில்லையுள் கொம்ப னாரொடு
மதுரமாய் மொழியார் மகிழ்ந்தேத்து சிற்றம் பலவன்
அதிர வார்கழல் வீசி நின்றழ காநடம்பயில் கூத்தன் மேல்திகழ்
உதர பந்தனம் என்னுள்ளத்து உள்ளிடங் கொண்டனவே.

221. படங்கொள் பாம்பணை யானொடு பிரமன் பரம்பரமா ! அருளென்று
தடங்கையால் தொழவும் தழலாடு சிற்றம்பலவன்
தடங்கை நான்கும்அத் தோள்களும் தடமார்பினில் பூண்கள் மேற்றிசை
விடங்கொள் கண்ட மன்றே வினையேனை மெலிவித்தவே.

222. செய்ய கோடுடன் கமலமலர் சூழ் தரு தில்லை மாமறையோர்கள் தாந்தொழ
வையம் உய்ய நின்று மகிழ்ந்தாடு சிற்றம் பலவன்
செய்யவாயின் முறுவலும் திகழும் திருக்காதும் காதினின் மாத்திரைகளோடு
ஐய தோடும் அன்றே அடியேனை ஆட்கொண் டனவே.

223. செற்றவன் புரந்தீ எழச்சிலை கோலி ஆரழல் ஊட்டினான்அவன்
எற்றி மாமணிகள் எறிநீர்த் தில்லை அம்பலவன்
மற்றை நாட்டம் இரண்டொடு மலரும் திருமுக மும்முகத்தினுள்
நெற்றி நாட்டம் அன்றே நெஞ்சு ளேதிளைக் கின்றனவே.

224. தொறுக்கள் வான்கமல மலர் உழக்கக்கரும்பு நற்சாறு பாய்தர
மறுக்கமாய்க் கயல்கள் மடைபாய் தில்லை அம்பலவன்
முறுக்கு வார்சிகை தன்னொடு முகிழ்த்தஅவ் அகத்து மொட்டொடு மத்தமும்
பிறைக்கொள் சென்னி யன்றே பிரியா(து) என்னுள் நின்றனவே.

225. தூவி நீரொடு பூஅவை தொழுது ஏத்து கையின ராகி மிக்கதோர்
ஆவி உள்நிறுத்தி அமர்ந்தூறிய அன்பினராய்த்
தேவர் தாந்தொழ ஆடிய தில்லைக்கூத்தினைத் திருவாலி சொல்லிவை
மேவ வல்லவர்கள் விடையான்அடி மேவுவரே.